Κάποτε, η σκέψη του να μην δουλεύω, μου ήταν τόσο αδιανόητη όσο το να πάω να κάνω αλλαγή φύλου και να γίνω μετά μοναχός στο Άγιο Όρος ( ή ανάποδα ). Κι επειδή ο Θεός της Δουλειάς ήταν πολύ καλός μαζί μου για πολλά χρόνια και μου έκανε όλα τα χατίρια, ακόμα και τα πιο κουλά (Αγαπητέ Θεέ της Δουλειάς, κάνε να με πάρουν στο σχολείο με μηδέν προϋπηρεσία) σε θέματα δουλειάς ήμουν κακομαθημένο του κερατά.
Πέραν τούτου, αγαπώ να δουλεύω, παθιάζομαι με ότι κάνω κι ας λένε οι κακές οι γλώσσες ότι ψάχνω δικαιολογία για να μην τελειώσω κανένα βιβλίο ποτέ και να μην έρθω αντιμέτωπη με την πιθανή αποτυχία. (Καλά λένε). Επιπλέον, τα τελευταία χρόνια, είχα την τύχη ν’ασχοληθώ και με τη διδασκαλία ξένων γλωσσών κι έτσι ήμουν όχι μόνο απασχολημένη, αλλά και πολύ πολύ ευτυχισμένη.
Και ως γνήσια Σκορπίνα (ξινίλω και απόλυτη), υποστήριζα με φανατισμό ότι η δουλειά είναι το παν, ενώ τα χρήματα όχι, ότι είναι η ταυτότητα σου, είσαι Εσύ και γι’αυτό πάντα έψαχνα με μανία τη δουλειά που θα χαρακτηρίσει κι εμένα. Ένας φίλος μου κάποτε (νομίζω ήταν τη χρονιά που έκοψα δυο φορές την άδεια μου στη μέση και γύρισα στο γραφείο), προσπαθώντας να με πείσει για το αντίθετο, μου έκανε δώρο ένα βιβλίο που λέγεται “Η χαρά του να μη δουλεύεις”, το οποίο δεν τελείωσα ποτέ γιατί τα όσα έγραφε μου φαίνονταν εξωφρενικά.
Και βέβαια, υποστήριζα πάντα ότι είναι στο χέρι σου το να βρεις δουλειά, όπου και όποτε κι αν βρίσκεσαι, ότι τη ζωή μας τη φτιάχνουμε μόνοι μας, ότι μια γυναίκα πρέπει να έχει πάντοτε δικά της λεφτά στην άκρη, ότι είναι αδιανόητο να ρωτάς τον γκόμενο-άντρα σου για τυχόν έξοδα και χα χα χα, μα πώς γίνεται αυτό ρε παιδιά δεν το χωράει ο νους μου και η μέρα που θα μείνω στο σπίτι και δεν θα δουλεύω θα πάω ν’αυτοκτονήσω και που εγώ μέχρι 9 μηνών έγκυος θα πηγαίνω στη δουλειά και όλα τα σχετικά. Για πες.
Και μετά ήρθε η Κακιά Κρίση αλλά αυτό δεν έπαιξε ρόλο και πολύ γιατί εγώ δούλευα ακόμα. Και μετά ήρθαμε στην Τουρκία και αυτό έπαιξε ρόλο πολύ γιατί ακόμα δεν έχω δουλέψει ούτε μια μέρα στο κράτος τούτο, σχεδόν ένα χρόνο μετά. Μάλλον ο Θεός της Δουλειάς βαρέθηκε ν’ασχολείται με την πάρτη μου όλη την ώρα.
Κι επειδή στις δύσκολες εποχές που ζούμε, μπορεί κι εσένα να σου τύχει κάτι τέτοιο, αποφάσισα σαν καλή φιλενάδα που είμαι, να σ’ενημερώσω για τα στάδια της Σαπίλας. Έτσι, να ξέρεις τι σε περιμένει βρε, αχρείαστο να ‘ναι.
Το στάδιο της Απόλαυσης
Σύντομο και πλασματικό αλλά δεν μπορούμε να το αγνοήσουμε. Στην αρχή η καινούργια κατάσταση σου δημιουργεί μεν μια κάποια αμηχανία, αλλά δεν παύει να μοιάζει με διακοπές. Δεν έχεις να ξυπνήσεις το πρωί, δεν χρειάζεται να αγχώνεσαι πότε θα ασχοληθείς με τον εαυτό σου και με το σπίτι. Μπορείς κάλλιστα να κάνεις τα πάντα με όποια σειρά γουστάρεις και κάθε μέρα να είναι διαφορετική. Επιτέλους, λες, θα διαβάσω τα βιβλία μου με την ησυχία μου. Ακόμα όμως δεν έχεις καταλάβει ότι όλο αυτό, δεν θα διαρκέσει μία εβδομάδα (και ότι όπου να ‘ναι θα χτυπήσεις τα 5 βιβλία την εβδομάδα).
Το στάδιο της Αέναης Νοικοκυροσύνης
Θες η ενοχή που δεν δουλεύεις και κάποιος άλλος βαράει δεκάωρα σε εταιρίες, θες η διαρκής εσωτερική υπενθύμιση ότι τώρα μπορώ να κάνω αυτά που δεν προλάβαινα πριν, αρχίζεις να καθαρίζεις το σπίτι ανά δεκάλεπτο και να μαγειρεύεις 5 φαγιά τη μέρα με ασορτί σαλάτα και γλυκό. Αποτέλεσμα: Η δοκιμή των φαγητών σε συνδυασμό με το καθισιό, αρχίζει και σε φαρδαίνει επικίνδυνα.
Το στάδιο της Βαρεμάρας
Αντιστρόφως ανάλογα με τον απέραντο ελεύθερο χρόνο που κονόμησες ξαφνικά, αρχίζεις να μη θες να κάνεις τίποτα γιατί συνειδητοποιείς ότι δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. (Όσο να πεις, έχεις άπειρο χρόνο για διαλογισμό και φιλοσοφία). Περνάς τις ώρες σαν την τίγρη στο κλουβί. Κάνεις βόλτες εδώ κι εκεί αλλά κι αυτές από ένα σημείο και μετά καταντάνε εξοντωτικές. Είναι η φάση που όλες οι νοικοκυρές ηρωίδες των αμερικάνικων φιλμ, από τη βαρεμάρα αρχίζουν τα κοκτέλια και καταντάνε αλκοολικές με πασαλειμμένη μάσκαρα και σπασμένο ψεύτικο νύχι. Κάπου εκεί για να μην ανοίξεις τη μπουκάλα, κάνεις το λάθος και ανοίγεις την τηλεόραση. Και κάπου εκεί αρχίζει και η κατρακύλα.
Το στάδιο της Σαπίλας*
* Ο όρος Σαπίλα ανήκει δικαιωματικά στον μικρό μου αδερφό και αναφέρεται στην κατάσταση αυτή κατά την οποία, ο εγκέφαλος σου είναι σε θέση να αφοσιωθεί απόλυτα σε μία και μόνη λειτουργία, όπως για παράδειγμα σε ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι, στην παρακολούθηση τηλεόρασης επί ώρες χωρίς να καταλαβαίνεις τι βλέπεις, στο πέταγμα ενός μπαλακιού στον απέναντι τοίχο και φυσικά στον παγκοσμίως γνωστό ταβανοπροβληματισμό. Η λειτουργία αυτή μπορεί να συνδυαστεί μόνο με άλλες απλές λειτουργίες όπως: Μαμ, Κακά και Νάνι. Κι ενώ ζεις την κάθε μέρα σαν υπνωτισμένη και χωρίς να ξέρεις πώς ακριβώς σου συνέβη, γνωρίζεις επακριβώς πόσο λάδι βάζει στη σαλάτα η Κιμ Καρντάσιαν, πότε είναι οι γόνιμες μέρες της αδερφής της και με τι ξεβάφεται η μάνα της, σε ενημερώνουν από τα μεγάφωνα ότι το αεροσκάφος ετοιμάζεται για αναχώρηση. Κοινώς, πρέπει να σηκωθείς. Και να περάσεις επειγόντως (αλλά επειγόντως λέμε, στο επόμενο στάδιο).
Το επόμενο στάδιο είναι διαφορετικό για τον κάθε άνθρωπο. Όσο κι αν ο περισσότερος κόσμος ούτε που το φαντάζεται, όσο κι αν όλοι έχουν την ίδια καραμέλα “Να κερδίσω το λόττο και να μην ξαναδουλέψω ποτέ”, είναι τρομερά δύσκολο να μη δουλεύεις. Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι το μη βουλιάξεις στη Σαπίλα και να μπορέσεις να κάνεις πραγματικότητα τα όνειρα σου, όλα αυτά που πάντα σου άρεσε να γκρινιάζεις ότι δεν θα καταφέρεις ποτέ λόγω της δουλειάς και τώρα ο δρόμος για την πραγματοποίηση τους, είναι μπροστά σου τόσο διάπλατα ανοιχτός που σοκάρεσαι και θέλεις να το βάλεις στα πόδια.
Δεν ξέρω πραγματικά τι να σου ευχηθώ, να μη μείνεις ποτέ άνεργος, ή να εκμεταλλευτείς την ευκαιρία για να βγεις απ’τη βολική ρουτίνα της καθημερινότητας και να κάνεις πραγματικότητα το πιο τρελό σου όνειρο; Όσο για μένα, δεν ήθελα ποτέ να μη δουλεύω, αλλά αφού αλλιώς τα περιμέναμε κι αλλιώς μας ήρθαν που λέει κι ένας καινούργιος φίλος κι αφού τελείωσα δια παντός με το στάδιο της Σαπίλας, πρέπει να δοκιμάσω να πραγματοποιήσω κανένα όνειρο πριν φτιάξω το επόμενο blog με την Αλίκη στη Χώρα των Πολύ Μεγάλων.
Ευχήσου μου Καλή Τύχη! Το χρειάζομαι.
καλή τύχη καταρχην!βασικά εγώ εύχομαινα μπορούσαμε όλοι οι άνθρωποι να δουλεύαμε πάνω σε ένα αντικείμενο που μας ευχαριστεί..α κάναμε το χόμπυ μας εργασία..και τότε τα 12 ώρα θα ταν απλά δημιουργικά..ενώ τώρα αν είσαι από τους προνομιούχους και έχεις δουλειά..δεν έχεις την πολυτέλεια να σκεφτείς αν σε γεμίζει έστω και στο παραμικρο..απλά την κάνεις για να πληρώνει (σχεδόν) τη ζωή που δε ζεις επειδή δουλεύεις πολύ και ζείς ένα ΣΚ!