Σιγά το πράμα.. Τι έγινε κι αν κάηκες μια, δυο, τρεις, πολλές φορές;
Δεν μπορώ να σ’ακούω άλλο, με τρελαίνει ο φόβος σου μπροστά στο δόσιμο, αυτή η παρανοϊκή, ανεξήγητη εμμονή σου να παραμείνεις μόνος, φοβούμενος μην αγαπήσεις κι εγκαταλειφθείς και μείνεις…πάλι μόνος…
”Καλύτερα”, λες, ”Καλύτερα εγώ κι ο εαυτός μου, που ξέρουμε ο ένας τον άλλο και τα καταφέρνουμε μια χαρά. Καλύτερα να έχω ανοιχτή τη λίστα με τις επιλογές γιατί έτσι μια μέρα μπορεί να γνωρίσω την πιο όμορφη, την πιο καλή, την πιο υπάκουη, τη λιγότερο γκρινιάρα, τη λιγότερο απαιτητική, την πιο πλούσια, την πιο σέξι”. Μόνο που όλες αυτές ή ακόμα και η μία που είναι όλες αυτές μαζί, μπορεί να περάσει από μπροστά σου και να μην πάρεις χαμπάρι αν δεν ανοίξεις την πόρτα στην αγάπη.
Και ο καιρός περνάει. Κι εσύ μένεις πάντα μόνος. Και τις γυναίκες που σ’αγάπησαν τις πούλησες για να έχεις προοπτική, για να έχεις ευκαιρίες, για να μη σε πονέσουν πρώτες. Αλλά τα βράδια που τυχαίνει να μη βρεις παρέα για αλκοόλ, παρέα για σεξ, παρέα για χάζεμα, τα βράδια εκείνα που τυχαίνει να είναι πιο πολλά το χειμώνα (κι ο χειμώνας τυχαίνει να είναι πιο μεγάλος απ’το καλοκαίρι), χωρίς να ξέρεις γιατί, μελαγχολείς. Αλλά αρνείσαι να παραδεχτείς, ακόμα και στον ίδιο σου τον εαυτό που είναι υποτίθεται ο καλύτερος σου φίλος, ότι τα βράδια εκείνα, η ψυχή σου σπαρταράει για λίγη αγάπη. Το πάπλωμα σου παραείναι μεγάλο για ένα άτομο και οι παντόφλες σου ψάχνουν απεγνωσμένα παρέα.
Αγάπα μωρέ λιγάκι…
Ξύπνα, άνοιξε τα μάτια σου, δες ότι δεν έμεινε τίποτα όρθιο στον κόσμο αυτόν εκτός από την αγάπη. Κατάλαβε επιτέλους ότι τα χρόνια περνούν και δεν θα είσαι για πάντα νέος, δεν θα αντέχεις για πάντα τα ξενύχτια και τα δανεικά κορμιά, ότι μια μέρα θα ζητιανεύεις για ένα χάδι στο ρυτιδιασμένο σου χέρι, έναν ώμο να γείρεις το κεφάλι σου.
Αγάπα και θα δεις πώς το χιόνι θα λιώσει απ’την ψυχή σου, πώς τ’ αδύνατα θα γίνουν δυνατά, πώς ο έρωτας θα είναι γλυκός και ήρεμος σα Μαγιάτικη λιακάδα, το πρόσωπο σου θα ομορφύνει και όλα στη ζωή σου θα μοιάζουν λούνα παρκ. Θα ζαλίζεσαι στα τρενάκια του τρόμου αλλά το γέλιο θα καρφωθεί στο πρόσωπο σου σα να είσαι και πάλι παιδί.
Αρκεί λιγάκι, ν’αγαπήσεις λιγάκι, να κάνεις μια μικρή φοβισμένη αρχή.
Και μετά η αγάπη θα σε λούσει σαν απρόσμενη καταιγίδα. Και η ζωή σου θα γεμίσει με φως. Βλάκα, ε, βλάκα.