Κάποτε να γυρίσω κοντά σου…
Ούτε που θυμάμαι από πότε έχω να νιώσω έτσι. Φαντάζει να ήταν μια άλλη ζωή, ένας άλλος εαυτός τελείως διαφορετικός από τον τωρινό μου. Όταν λέω έτσι εννοώ αυτήν την απέραντη νοσταλγία, το απωθημένο, την πίκρα και την ανασφάλεια ενός χωρισμού. Η αισιόδοξη πλευρά μου με διαβεβαιώνει κάθε μέρα ότι όλα θα πάνε καλά και δεν θα το ξανανιώσω αυτό μετά από το τέλος μιας σχέσης. Εντελώς απρόσμενα όμως, στην πραγματικότητα νιώθω κάθε μέρα που περνάει, ακριβώς έτσι για τον (απο)χωρισμό μου από την Ελλαδίτσα.
Δεν θα πω ψέματα. Ήθελα πάρα πολύ να φύγω. Κυρίως γιατί πίστευα αυτό που πιστεύει ο κάθε άνθρωπος που παίρνει τη δύσκολη απόφαση να εγκαταλείψει την πατρίδα του: ότι εκεί πέρα, υπάρχει κάτι το καλύτερο, μια ευκαιρία που περιμένει να ανακαλυφθεί, μια κουλτούρα που περιμένει να εξερευνηθεί, ένα σωρό εμπειρίες που σε προσκαλούν να τις ζήσεις. Αλλά η μετανάστευση δεν έρχεται ποτέ με manual. Όσο και να έχεις ζήσει στο εξωτερικό, είτε λόγω μετακινήσεων της οικογένειας σου, είτε επειδή είχες την τύχη να κάνεις κάποιο μεταπτυχιακό ή κάποιο πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών, δεν μπορείς να φανταστείς πώς είναι όταν κοιτάς τα ημερολόγια και η ημερομηνία της μόνιμης επιστροφής σου στην πατρίδα παραμένει παντελώς άγνωστη. Και δυστυχώς όταν σ’αυτό το ταξίδι παίρνουν μέρος δυο άνθρωποι, είναι πολύ πιθανό να υπάρξει και σύγκρουση συμφερόντων.
Κάποιοι καταφέρνουν να ριζώσουν. Αν και παραμένω σκεπτική στο κατά πόσο το εννοούν, οφείλω να παραδεχτώ ότι τουλάχιστον δεν δείχνουν την παραμικρή διάθεση να επιστρέψουν. Είτε γιατί κατάφεραν να βρουν μια απίστευτη δουλειά που τους δίνει χρήματα που ούτε στον ύπνο τους δεν θα έβγαζαν στην Ελλάδα, είτε γιατί γνώρισαν έναν εξωτικό έρωτα και βολεύτηκαν εκεί, είτε για χίλιους δυο άλλους λόγους. Μόνο που, όσο και να λες ότι ρίζωσες, κάποια πράγματα δεν θα τα βρεις ποτέ αλλού. Γι’αυτό κι εγώ αποφάσισα, να αποτυπώσω τον “καημό” μου, στο διαδικτυακό μου ημερολόγιο που τόσο καιρό το είχα παρατήσει προσπαθώντας να βάλω τη ζωή μου σε νέες βάσεις. Μια λοιπόν που δεν κατάφερα απολύτως τίποτα, ήρθε η ώρα να ξαναπιάσω το γράψιμο ξεκινώντας τη “νέα χρονιά” όπως λέμε εμείς οι εκπαιδευτικοί με μια λίστα. Είναι μια μικρή μόνο λίστα πραγμάτων που όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα μετά από ενάμιση χρόνο περιπλάνησης παρά μόνο σε φθηνές απομιμήσεις. Και θα σε συμβούλευα πριν πάρεις τη μεγάλη απόφαση, τώρα που η μετανάστευση είναι τόσο τρέντι, να σκεφτείς κι εσύ αν θα μπορούσες να ζήσεις χωρίς αυτά τα πράγματα.
Πράγματα που αγαπώ και μου λείπουν από τη ζωή στην Ελλάδα
- Τις μέρες πριν τον αποχωρισμό, θα ακούσεις στο ριπίτ, όλες αυτές τις υποσχέσεις των φίλων σου, ότι δεν θα χαθείτε, ότι θα τα λέτε μέσω σκάιπ, ότι θα έρχονται να σε βλέπουν, σιγά μια ώρα δρόμος είναι και όλα τα σχετικά. Έτσι έφυγα κι εγώ, με μια βαλίτσα υποσχέσεις, για να φτάσω ενάμιση χρόνο μετά να μετράω την αγάπη και τη νοσταλγία μου στο νοσταλγόμετρο για να αποφασίσω αν έφτασε στο έσχατο σημείο που αξίζει τα 250 ευρώ τα αεροπορικά συν τα έξοδα των ελάχιστων ημερών κατά τις οποίες μπορώ να επισκεφτώ φίλους και οικογένεια, για να καταλήξω τις περισσότερες φορές από τον πανικό και το τρέξιμο να μη δω ούτε τους μισούς απ’αυτούς που θα ήθελα. Βλέπεις, αυτό δεν θα σου το πει κανείς, ότι μπορεί στο εξωτερικό να βγάζεις περισσότερα λεφτά, αλλά αν θες να βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς, θα πρέπει να υπολογίσεις ένα γερό προϋπολογισμό σε εισιτήρια. Μου λείπει λοιπόν το να ονειρεύομαι το εξωτερικό και όχι τη χώρα μου.
- Έχε υπόψη ότι όταν θα φύγεις, το πρώτο διάστημα, όχι απλά δεν θα πλουτίσεις, αλλά πολύ πιθανό να χάσεις κι αυτά που με κόπο και ιδρώτα μάζευες τόσα χρόνια σε μετακομίσεις και μεσιτικά. Αλλά το βασικότερο είναι ότι επειδή τα σπίτια στο εξωτερικό έχουν μια τάση να είναι μικρότερα κι ακριβότερα, αναγκαστικά αφήνεις πίσω σου αμέτρητα πράγματα που αγαπάς προκειμένου να ζουληχτείς στη νέα σου ζωή, που έχει όμως την προοπτική να γίνει καλύτερη από την προηγούμενη. Στη δική μου την περίπτωση αυτό που έτσουξε περισσότερο είναι 3 βιβλιοθήκες γεμάτες βιβλία που υπεραγαπώ και μου λείπει ακόμα και το να τα αγγίζω. Αν έγραφα σε χαρτί τώρα θα έβλεπες το δάκρυ να μουτζουρώνει το χαρτί.
- Το αυτοκινητάκι μου. Μα τι πεζή που είμαι ε; Ξέρω, αλλά η έλλειψη του είναι κι αυτή στη λίστα των πραγμάτων που κατακρεουργούν την ανεξαρτησία μου. Ο περισσότερος κόσμος βέβαια που ξενιτεύεται έχει το ίδιο πρόβλημα και αναγκάζεται και κινείται με τα ΜΜΜ αλλά εμένα δεν έχει σταματήσει να μου λείπει αυτή η απίστευτη αίσθηση του να οδηγώ με τις ώρες το αμαξάκι που αγόρασα μόνη μου και να αδειάζω το μυαλό μου και να βάζω τέρμα το ραδιόφωνο και να ξελαρυγγιάζομαι στο τραγούδι σα να μην υπάρχει αύριο.
- Η ζωή η ίδια. Είναι αυτό το κάτι, που δεν ξέρω αν το έχει η Ελλάδα ή η Αθήνα συγκεκριμένα ή αν το ίδιο ακριβώς αισθάνεται ο κάθε άνθρωπος για τη χώρα του. Είναι αυτή η ατμόσφαιρα που πλανάται πάνω από την πόλη ακόμα κι όταν είναι στις πιο σκατένιες της φάσεις. Το αίσθημα του να ανήκω κάπου. Το να μην πρέπει να σκέφτομαι και να μεταφράζω πριν μιλήσω. Το να μπορώ να πηγαίνω στους φίλους μου σε γιορτές και γενέθλια και να μην αναγκάζομαι να οργανώνω διαδικτυακές ηλίθιες συναντήσεις.
- Και είναι και τα ασφυκτικά γεμάτα καφέ, είναι τα κοκτέιλ που δεν θα βρεις πουθενά αλλού κι ο καπουτσίνο φρέντο, είναι οι ατελείωτες συζητήσεις γύρω από τα ίδια και τα ίδια, είναι τα κουτσομπολιά, είναι τα φεστιβάλ της Αθήνας, τα ανοιχτά θέατρα και τα σινεμά, είναι το οι φίλοι και οι γνωστοί που συναντάς παντού, είναι η επιλογή να κάνεις μπάνιο στις θάλασσες της Αθήνας, είναι τα διήμερα σε κοντινούς χειμερινούς προορισμούς, είναι οι ταβέρνες και τα εστιατόρια με τα υπέροχα φαγητά.
(Please note: This is not a complete list)
Δεν ξέρω αν θα τα φέρει ποτέ έτσι η ζωή ώστε να καταφέρω να γυρίσω. Μπορώ όμως να ελπίζω ότι η χώρα που όλοι αγαπάμε κι αγαπάμε να μισούμε θα πάρει τα πάνω της κι εμείς το δρόμο για πίσω. (Εγώ μάλλον τρέχοντας).