Ήταν μια από εκείνες τις στιγμές της ζωής μου που από το πολύ άγχος είχα βγει πλέον από το σώμα μου και ζούσα το όλο σκηνικό σα να συνέβαινε σε κάποια άλλη, με ηρεμία Θιβετιανού μοναχού. Κατά διαστήματα σκεφτόμουν κιόλας διάφορα του τύπου “Αχ την καημενούλα μωρέ, όλοι κι όλοι 25 άνθρωποι ήρθανε, έπρεπε όντως να το κάνει σπίτι της!” ή “Καλέ τι κλαις και κλαίς κι άσχημα, μου ήθελες και κόκκινο κραγιόν, θα σκιαχτούν κι αυτοί οι ολίγοι και θα φύγουν”.

Ευτυχώς όμως που παρά τα διάφορα σουρεαλιστικά εκείνης της βραδιάς, όποιος έχει καλό αυτί, θα ακούσει πολλά σε αυτό το βίντεο (LOL), κατάφερα να γεμίσω με ενέργεια και αγάπη και χαρά και στο τέλος επικράτησαν μόνο θετικά συναισθήματα. Δεν ξέρω πόσες φορές θα το πω ακόμα, πάντως σίγουρα δεν θα σταματήσω να το νιώθω ποτέ.

Ευχαριστώ από καρδιάς, όλους εσάς που πήρατε Πεμπτιάτικα τη συγκοινωνία, που βγήκατε από τα μίτινγκ τρέχοντας, που αφήσατε τα παιδιά σας στη γειτόνισσα, που κλείσατε τα μαγαζιά σας για να έρθετε έστω και στο τελευταίο λεπτό και να είσαστε εκεί σε αυτό που χωρίς να το έχω πάρει χαμπάρι ήταν μία από τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής μου. Κι ευχαριστώ και όλους εσάς που μου στέλνατε εκείνα τα σκασμένα αγανακτισμένα μηνύματα απολογίας που δεν θα τα καταφέρνατε. Για σας λοιπόν, βάζω στην άκρη την ντροπή μου και μοιράζομαι αυτό το μοναδικό, ελαφρώς κουνημένο, ποτισμένο με δάκρυα βίντεο, κι ελπίζω να χαρείτε (είτε που θα το δείτε, είτε που γλιτώσατε τον κόπο! :-P)

Με πολλή, πολλή αγάπη,

Β.