Ήταν μια από εκείνες τις στιγμές της ζωής μου που από το πολύ άγχος είχα βγει πλέον από το σώμα μου και ζούσα το όλο σκηνικό σα να συνέβαινε σε κάποια άλλη, με ηρεμία Θιβετιανού μοναχού. Κατά διαστήματα σκεφτόμουν κιόλας διάφορα του τύπου “Αχ την καημενούλα μωρέ, όλοι κι όλοι 25 άνθρωποι ήρθανε, έπρεπε όντως να το κάνει σπίτι της!” ή “Καλέ τι κλαις και κλαίς κι άσχημα, μου ήθελες και κόκκινο κραγιόν, θα σκιαχτούν κι αυτοί οι ολίγοι και θα φύγουν”.
Ευτυχώς όμως που παρά τα διάφορα σουρεαλιστικά εκείνης της βραδιάς, όποιος έχει καλό αυτί, θα ακούσει πολλά σε αυτό το βίντεο (LOL), κατάφερα να γεμίσω με ενέργεια και αγάπη και χαρά και στο τέλος επικράτησαν μόνο θετικά συναισθήματα. Δεν ξέρω πόσες φορές θα το πω ακόμα, πάντως σίγουρα δεν θα σταματήσω να το νιώθω ποτέ.
Ευχαριστώ από καρδιάς, όλους εσάς που πήρατε Πεμπτιάτικα τη συγκοινωνία, που βγήκατε από τα μίτινγκ τρέχοντας, που αφήσατε τα παιδιά σας στη γειτόνισσα, που κλείσατε τα μαγαζιά σας για να έρθετε έστω και στο τελευταίο λεπτό και να είσαστε εκεί σε αυτό που χωρίς να το έχω πάρει χαμπάρι ήταν μία από τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής μου. Κι ευχαριστώ και όλους εσάς που μου στέλνατε εκείνα τα σκασμένα αγανακτισμένα μηνύματα απολογίας που δεν θα τα καταφέρνατε. Για σας λοιπόν, βάζω στην άκρη την ντροπή μου και μοιράζομαι αυτό το μοναδικό, ελαφρώς κουνημένο, ποτισμένο με δάκρυα βίντεο, κι ελπίζω να χαρείτε (είτε που θα το δείτε, είτε που γλιτώσατε τον κόπο! :-P)
Με πολλή, πολλή αγάπη,
Β.
Συγχαρητήρια. Είσαι σίγουρα ήδη συγγραφέας και πολύ ταλαντούχα. Σου έχω ξανασχολιάσει παλαιότερα, με το μπλογκ σου είχα κολλήσει από την πρώτη στιγμή και πάντα απολαμβάνω να διαβάζω τις αναρτήσεις σου. Ειδικά αυτές τις Κωνσταντινούπολης τις έχω καταευχαριστηθεί. Ίσως ταυτίστηκα γιατι όταν τις διάβασα είχα και γω μετακομίσει προσφάτως στο εξωτερικό.
Όσο για την κρίση που σε έπιασε στα 30 ταυτίζομαι επίσης. Είμαι 27 και ήδη με έχει πιάσει το υπαρξιακό ότι μέχρι τα 30 πρέπει “να έχω γίνει ό,τι είναι να γίνω”, πού βαδίζω και άλλα τέτοια τρελά.
Και εις ανώτερα λοιπόν και ελπίζω να συνεχίσεις να γράφεις και στο blog.
Στη Σουηδία έρχεται το βιβλίο?
Σοφία, δεν ξέρω τι να πω, ευχαριστώ για τα υπέροχα λόγια σου και καλό κουράγιο με την κρίση των 30! Έχω να σου πω ότι σε λίγο κλείνω τα 35 και είναι όλα πολύ πολύ καλύτερα σε σχέση με την εποχή εκείνη! Ακόμα κι αν δεν έχεις καταφέρει όλα όσα ονειρεύτηκες, υπάρχει μια τέτοια αποδοχή αυτού που είσαι που σε γεμίζει ανακούφιση και γαλήνη. Και λένε ότι τα 40 είναι ακόμα καλύτερα, για να δούμε! Ελπίζω να περνάς καλύτερα στη Σουηδία απ’ ότι πέρασα εγώ στην Τουρκία, τουλάχιστον πολιτισμικά είμαι σίγουρη! Έρχεται και βέβαια έρχεται απλώς τα μεταφορικά είναι τσουχτερά, καλύτερα να το πάρει κάποιος και να σου το στείλει νομίζω ή να το πάρεις μόνη σου όταν κατέβεις, δεν μπορει θα κατέβεις κάποτε! Πολλά φιλιά!