‘Οχι ότι είναι κανένας μεγάλος αριθμός, καμία σχέση. Εκατό ιστορίες που δεν είναι καν όλες δικές μου, μπορεί να καλύπτουν σε άλλα blogs διάστημα ενός μήνα ή και λιγότερο. Εδώ κλείσαμε τα δύο χρόνια και πολύ συχνά φαντάζει αμφίβολο το αν θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε. Αλλά εμένα αυτές οι 99 ιστοριούλες με κάνουν περήφανη γιατί ξέρω ότι γράφτηκαν με πολύ συναίσθημα τόσο από μένα όσο κι από τα υπόλοιπα κορίτσια. Ήταν μια μικρή προσπάθεια ν’αποτυπώσουμε την χαοτική πραγματικότητα του περάσματος από την ξέγνοιαστη νιότη στην όχι και τόσο ξέγνοιαστη και όχι και τόσο νιότη.
99+1
The first day of the rest of my life
Το έχω πει πολλές φορές και το πιστεύω εξού και το blog:
Το πέρασμα στα 30 θεωρώ ότι είναι αν όχι η πιο, μια από τις πιο άχαρες στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου, τουλάχιστον έτσι ήταν για μένα. Είναι η στιγμή που πρέπει να έχεις πια καταλήξει με το τι στην ευχή θέλεις να κάνεις επαγγελματικά, που δεν σε παίρνει άλλο πια να πεις όταν μεγαλώσω θα γίνω αυτό, γιατί έχεις ήδη μεγαλώσει, που μπορεί να πρέπει να αποδεχτείς ότι κάποια τουλάχιστον από τα όνειρα σου θα μείνουν όνειρα, που θα αρχίσει μέσα σου να φουντώνει ένας ψιλοπανικός σε περίπτωση που δεν έχεις σχέση, που αν έχεις σχέση που δεν πάει πουθενά, θ’αρχίσουν να σε ζώνουν τα μαύρα φίδια αν θα συνεχίσεις να το παλεύεις ρισκάροντας να χάσεις κι άλλο χρόνο ή όχι, που οι γάμοι των φίλων σου σιγά σιγά δεν θα είναι συγκινητικές μαγικές στιγμές αλλά ευκαιρία για να σε λούσει κρύος ιδρώτας για το αν και πότε θα έρθει και για σένα αυτή η μέρα.
Κι έχει κι άλλο. Που πλέον διασκέδαση είναι 9 στις 10 το φαϊ, που αφού το φας, κλαις τη μοίρα σου για το λίπος που θα κάνει να φύγει μέχρι να φτάσεις τα 40, τότε που οι σαραντάρες ίσον με δύο εικοσάρες και πλέον οι γυναίκες τότε ξανανιώνουν αλλά μέχρι τότε θα χλαπατσίζεις ελαφρώς.
Είναι η φάση που για να σηκωθείς από τον καναπέ χρειάζεται γερανός, που το πήγαμε για ποτάκι σημαίνει όντως πήγαμε για ποτάκι (ένα, και συνήθως κοκτέιλ και συνήθως κάνε το ελαφρύ γιατί αύριο δουλεύω) και όχι ήπια τον κώλο μου σε τεκίλες κι έχω κενά από τη χτεσινή βραδιά, κάποιος Χριστιανός να βοηθήσει να ενώσω τα κομμάτια.
 
Και βέβαια είναι και η φάση των συμβιβασμών, η φάση που αρχίζεις και βάζεις νερό στο κρασί σου για ένα σωρό πράγματα, γεγονός που κατά βάθος και κρυφά μέσα σου σε κάνει να αισθάνεσαι ολίγον τι γελοίο άτομο, αλλά δεν θα το παραδεχτείς ούτε αν σε τεντώσουν στο κρεβάτι του Προκρούστη, αντιθέτως το καμουφλάρεις διότι είσαι πια 30 και ξέρεις τι θέλεις και κανείς δεν θα σου πει τι θα κάνεις.
Για παράδειγμα αυτή η ρυτίδα στο μάτι, σε κάνει να αναρωτιέσαι αν τελικά ιδέα σου ήταν ότι το botox κάνει τις γυναίκες να μοιάζουν με απορημένες γάτες και μήπως να το ξανασκεφτείς.
Αυτή η δουλειά που την έφτυνες γιατί πολύ τους έπεφτες, μετά από 2 χρόνια στον ΟΑΕΔ (τον 2ο χωρίς λεφτά εννοείται), μοιάζει με μοναδική ευκαιρία καριέρας και ρίχνεις τα μούτρα σου και πας και τους λες ότι πάντα ονειρευόσουνα να βγάζεις φωτοτυπίες ειδικά όταν παρουσίαζες το μεταπτυχιακό σου στην αστροφυσική.
Εκείνος ο γκόμενος που σε θέλει σαν τρελός και του ρίχνεις 5-6 χρόνια, μήπως αν τον περιμένεις να τελειώσει σπουδές και στρατό, θα είναι από τις εξαιρέσεις και θα θέλει να κάνει οικογένεια;
Ή από την άλλη εκείνος ο 45άρης που σε κυνηγάει σαν τρελός, μήπως δεν είναι γκάου και είναι μόνος του ακόμη αλλά περίμενε εσένα, την πριγκίπισσα του μέχρι τώρα;
 
Βέβαια από την άλλη, υπάρχουν ένα σωρό άλλα πράγματα τα οποία όντως είναι πια ταυτόσημα με σένα και δεν σηκώνουν πια συμβιβασμούς. Έχεις πια φίλους ζωής που έτσι όπως πάει θα γεράσετε παρέα. Έχεις μια ταυτότητα, ένα χαρακτήρα δομημένο, τελειωμένο πια, δύσκολα θα αλλάξεις από δω και πέρα. Κι αν είσαι γυναίκα, έχεις καταλήξει πια και ξέρεις τι σου πάει και τι όχι εξωτερικά τουλάχιστον και όπως λένε έρευνες γι’αυτό το λόγο είναι και η πιο όμορφη φάση της ζωής σου.
 
Υπάρχει τέλος ένας ακόμη λόγος για τον οποίο θεωρώ άχαρη αυτή τη φάση. Έχει να κάνει με το θέμα παιδιά. Με στενοχωρεί το γεγονός ότι στο σημείο αυτό, υπάρχει χαραγμένη μια γραμμή που χωρίζει αυτούς που έχουν παιδιά από αυτούς που δεν έχουν. Ένας ένας που κάνει παιδί, περνάει από την άλλη μεριά της γραμμής όπου βρίσκονται οι υπόλοιποι φίλοι και γνωστοί του που έχουν παιδιά. Κι εκεί παίζει δυνατά μια παράξενη μουσική που σε παρασύρει και δεν σε αφήνει να ακούσεις πολύ καθαρά αυτά που σου λένε οι φίλοι σου από την άλλη μεριά. Ακόμη κι αν βρεις τον τρόπο να απομονώσεις τη μουσική και να προσέξεις τους φίλους σου, πολύ συχνά εκείνοι είναι πεπεισμένοι από μόνοι τους ότι δεν τους ακούς κι έτσι δεν μπαίνουν στον κόπο να σου μιλήσουν.
Κι έτσι είναι μια φάση που τα βρίσκεις όλα ανακατεμένα: Γονείς με μεγάλα παιδιά, γονείς με νεογέννητα, ζευγάρια που προσπαθούν να γίνουν γονείς, νιόπαντρα ζευγάρια, ζευγάρια σκέτα, singles που θέλουν να γίνουν ζευγάρια, singles που δεν θέλουν ακόμα να γίνουν ζευγάρια, ένα τουρλουμπούκι γενικότερα. Μέχρι να φτάσεις να ξαναβρεθείς στην ίδια φάση με τους φίλους σου θα περάσει αρκετός καιρός και κάποιοι δεσμοί μπορεί στο μεταξύ να χαλαρώσουν. Ε, άχαρο το βρίσκω.
 
Εγώ λοιπόν, πριν από 7 εβδομάδες, στα 32 μου πλέον, έγινα μάνα. Μπήκα σε αυτή τη φάση. Πολύ θα ήθελα να έχω τον χρόνο να γράψω τα πάντα για τη φάση αυτή και θαυμάζω και ζηλεύω τις μάνες που το έχουν καταφέρει και σίγουρα θα το κάνω κι εγώ κάποια στιγμή. Επειδή όμως, προς το παρόν τουλάχιστον δεν τον έχω τον χρόνο, θέλω να πω μονάχα το εξής:
 
Απ’όλα όσα έχω ζήσει ως τώρα, για μένα αυτό είναι το πιο μοναδικό, το πιο συγκινητικό, το πιο υπέροχο. Το πιο απλό και συνάμα το πιο σύνθετο. Δεν είναι όντως κανένα τρομερό κατόρθωμα το να γίνεις γονιός, εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο το κάνουν καθημερινά. Το να γίνεις καλός γονιός είναι άλλη υπόθεση. Νιώθεις όμως ότι πραγματικά αυτό που ζεις, το ζεις μόνο εσύ σε τέτοιο βαθμό και κανένας άλλος. Το μόνο με το οποίο κατάφερα να το παρομοιάσω είναι ο ΕΡΩΤΑΣ.
 
Και θέλω να ευχηθώ μέσα απ’την καρδιά μου σε όλους τους ανθρώπους που το θέλουν, να καταφέρουν να ζήσουν αυτό το θαύμα.
 
Δεν είμαι θρήσκα αλλά από την ώρα που αντίκρυσα το γιο μου και κάθε φορά που τον κοιτάω πιστεύω ότι υπάρχει Θεός…
 
Σας αγαπώ και σας σκέφτομαι όλους κι ελπίζω η σκέψη μου να φτάνει και να σας αγγίζει ακόμη κι αν πολλές φορές χανόμαστε.
 
Love,
V.