“-Έλα Μπία μου, τι κάνεις;-Τι να κάνω βρε Λιτσάκι, κομμάτια είμαι, νομίζω ότι δεν το αντέχω πια το ποτό τόσο πολύ. Στα πέντε dry κουρελιάστηκα χτες.
-Πέντε; Πλάκα μου κάνεις ρε Μπία; Εγώ αν πιω ένα ποτήρι κρασί τελείωσα, θα ξερνάω σα να μην υπάρχει αύριο! Πού πήγατε;
-Α, που να σου τα λέω, είχε έρθει η Λένα από Λονδίνο και…
-Περίμενε βρε Μπία ένα λεπτό, Κωστάκηηηηηηη τι κάνεις εκεί παιδάκι μου, ο μαρκαδόρος δεν τρώγεται! Ιιιιιιι, άστο κάτω και κάθισε φρόνιμα, προσπαθώ να μιλήσω λίγο στο τηλέφωνο.
-Δεν πειράζει βρε Λιτσάκι μου, παιδί είναι, μακάρι να είχα κι εγώ ένα και δεν θα με ένοιαζε τίποτα!
-Δεν είσαι σοβαρή μου φαίνεται. Κοίτα εκεί να χαρείς την ελευθερία σου και την ανεξαρτησία σου όσο μπορείς! Μην κάνεις τα δικά μου τα λάθη. Τι το θέλεις το παιδι;
-Και να ήθελα δε γίνεται Λίτσα μου. Εδώ γκόμενο δεν έχω καλά καλά. Πού να το βρω το παιδί;
-Θες να σου χαρίσω ένα; Τρία βράδια δεν έχω κλείσει μάτι. Ο Κωστάκης είχε μπούκωμα κι ερχόταν κάθε 10 λεπτά να του καθαρίσω τη μύτη και η Ηλιάννα έχει πυρετό και βλέπει εφιάλτες κι έπρεπε να πηγαίνω κάθε φορά που ξυπνούσε να της διαβάσω τη Σταχτοπούτα αλλά χωρίς τις αδερφές και την κακιά μητριά γιατί τις φοβάται. Και τι δεν θα έδινα για ένα βράδυ συνεχόμενου ύπνου.
-Αχ, τα χρυσά μου! Όποτε θες να βγεις, αφησέ τα σε μένα, έτσι;
-Και που να πάω βρε Μπία; Σάμπως ξέρω που να πάω; Σάμπως ξέρω που πάει ο κόσμος τη σήμερον ημέρα; Έχω να βγω από τότε που ήμουν έγκυος στην Ηλιάννα που είχαμε πάει με το Σάκη σε μια ταβέρνα για τα γενέθλια του Θύμιου.
-Ενώ εγώ που βγαίνω τι καταλαβαίνω; Όλα τα μέρη είναι γεμάτα πιτσιρίκια που θέλουν μόνο να χορέψουν, να πιουν και να πηδήσουν. Δεν βρίσκεις άντρα σ’αυτά τα μέρη.
-Και τελικά δεν μου είπες, πώς περάσατε χτες με τη Λένα;
-Α, ναι! Χτες παραδόξως ήταν τέλεια. Ήρθε η Λένα και με πήρε και….
-Μισό βρε Μπία. Ηλιάννααααααααα φτύσε τώρα την καραμέλα! Έφαγες καραμέλα πριν δέκα λεπτά! Σε μία ώρα θα φας μεσημεριανό. Αν τρως συνέχεια καραμέλες θα σου πέσουν τα δόντια και θα είσαι φαφούτα! Καλά μωρό μου μην κλαις, δεν θα είσαι πολύ φαφούτα. Λιγάκι μόνο. Έλα αγάπη μου συγγνώμη, η μανούλα είναι λίγο υπερβολική. Συγγνώμη αγάπη μου, έλα σταμάτα. Έλα πάρε μια καραμέλα. Δύο και τέλος. Την τρίτη θα την φας μετά το φαγητό. Φιλάκι; Έλα βρε Μπία μου, τι λέγαμε; Πω, πω δεν μπορώ άλλο, τα νεύρα μου έχουν γίνει κρόσσια. Άντε να πάνε σχολείο να ησυχάσω. Να ξαναξεκινήσω και τη δουλειά.
-Σοβαρά μιλάς; Θέλεις να πας στη δουλειά; Ρώτα κι εμένα, προχτές τελείωσα στις 8 το βράδυ και μετά έπρεπε να πάω και σε εταιρικό event στο Χίλτον και γύρισα σπίτι στις 2.
-Τι μου λες βρε Μπία! Πόσο σε ζηλεύω! Φαντάζομαι θα φόρεσες και το καινούργιο σου κοστούμι ε;
-Το φόρεσα αλλά τι να λέει ρε συ Λιτσάκι; Σάμπως το πρόσεξε και κανένας; Πάλι μόνη μου γύρισα στο σπίτι.
-Αχ, το όνειρο μου! Να γυρίσω σπίτι και να μην είναι κανένας! Να κάνω μπάνιο 3 ώρες χωρίς παπάκια και πλαστικές κούκλες με κουρεμένα κεφάλια να κολυμπάνε γύρω μου. Να καπνίσω ένα πακέτο τσιγάρα και να δω παλιές ταινίες τη μία μετά την άλλη.
-Μη μου μιλάς για ταινίες! Δεν μπορώ άλλες ταινίες. Τώρα τελευταία, όλες οι ταινίες πώς τυχαίνει κι έχουν να κάνουν με γυναίκες γύρω στα 40 που θέλουν να κάνουν παιδιά. Σκέφτομαι ότι ο χρόνος μου τελειώνει και μου ‘ρχεται να πάρω φόρα και να πέσω απ’το παράθυρο. Τι θα έχω κάνει στη ζωή μου αν δεν κάνω οικογένεια;
-Αχ, βρε Μπία κι εγώ που έκανα οικογένεια τι κατάλαβα; Έχω εξαφανιστεί σαν άνθρωπος, δεν έχω ανάγκες, δεν έχω όνειρα, ο,τι κάνω και ο,τι ζω έχει να κάνει μ’αυτούς τους τρεις. Θέλω να ξαναγίνω η Λίτσα που ήμουν, που περπατούσα και τρίζανε τα πεζοδρόμια, θέλω να πάω στη δουλειά, να βγάλω τα λεφτά μου και να πάω να χαλάσω όλο τον πρώτο μισθό σε πανάκριβα καλλυντικά που δεν θα χρησιμοποιήσω ποτέ.
-Μήπως θες να σου χαρίσω μερικά απ’τα δικά μου; Είχα που είχα ένα σωρό, μου έφερε και η Λένα χτες μια σακούλα απ’τα Duty Free.
-Αλήθεια τι κάνει η Λένα; Δε μου είπες τελικά τι κάνατε χτες;
-Ε, τίποτα μωρέ πήγαμε…
-Κωστάκηηηηηηηηηηηηη, έτσι και σε πιάσω στα χέρια μου καημένε, ουέ κι αλίμονο σου! Τι έκανες εκεί στο πουκάμισο του μπαμπά; Τόσα μπλοκ ζωγραφικής έχεις εκεί βρήκες να ζωγραφίσεις βρε χαμένο; Μπία μου σε κλείνω, φιλάκια, θα τα πούμε αργότερα… Κλικ
-….για φαγητό.”
-Δεν είσαι σοβαρή μου φαίνεται. Κοίτα εκεί να χαρείς την ελευθερία σου και την ανεξαρτησία σου όσο μπορείς! Μην κάνεις τα δικά μου τα λάθη. Τι το θέλεις το παιδι;
-Και να ήθελα δε γίνεται Λίτσα μου. Εδώ γκόμενο δεν έχω καλά καλά. Πού να το βρω το παιδί;
-Θες να σου χαρίσω ένα; Τρία βράδια δεν έχω κλείσει μάτι. Ο Κωστάκης είχε μπούκωμα κι ερχόταν κάθε 10 λεπτά να του καθαρίσω τη μύτη και η Ηλιάννα έχει πυρετό και βλέπει εφιάλτες κι έπρεπε να πηγαίνω κάθε φορά που ξυπνούσε να της διαβάσω τη Σταχτοπούτα αλλά χωρίς τις αδερφές και την κακιά μητριά γιατί τις φοβάται. Και τι δεν θα έδινα για ένα βράδυ συνεχόμενου ύπνου.
-Αχ, τα χρυσά μου! Όποτε θες να βγεις, αφησέ τα σε μένα, έτσι;
-Και που να πάω βρε Μπία; Σάμπως ξέρω που να πάω; Σάμπως ξέρω που πάει ο κόσμος τη σήμερον ημέρα; Έχω να βγω από τότε που ήμουν έγκυος στην Ηλιάννα που είχαμε πάει με το Σάκη σε μια ταβέρνα για τα γενέθλια του Θύμιου.
-Ενώ εγώ που βγαίνω τι καταλαβαίνω; Όλα τα μέρη είναι γεμάτα πιτσιρίκια που θέλουν μόνο να χορέψουν, να πιουν και να πηδήσουν. Δεν βρίσκεις άντρα σ’αυτά τα μέρη.
-Και τελικά δεν μου είπες, πώς περάσατε χτες με τη Λένα;
-Α, ναι! Χτες παραδόξως ήταν τέλεια. Ήρθε η Λένα και με πήρε και….
-Μισό βρε Μπία. Ηλιάννααααααααα φτύσε τώρα την καραμέλα! Έφαγες καραμέλα πριν δέκα λεπτά! Σε μία ώρα θα φας μεσημεριανό. Αν τρως συνέχεια καραμέλες θα σου πέσουν τα δόντια και θα είσαι φαφούτα! Καλά μωρό μου μην κλαις, δεν θα είσαι πολύ φαφούτα. Λιγάκι μόνο. Έλα αγάπη μου συγγνώμη, η μανούλα είναι λίγο υπερβολική. Συγγνώμη αγάπη μου, έλα σταμάτα. Έλα πάρε μια καραμέλα. Δύο και τέλος. Την τρίτη θα την φας μετά το φαγητό. Φιλάκι; Έλα βρε Μπία μου, τι λέγαμε; Πω, πω δεν μπορώ άλλο, τα νεύρα μου έχουν γίνει κρόσσια. Άντε να πάνε σχολείο να ησυχάσω. Να ξαναξεκινήσω και τη δουλειά.
-Σοβαρά μιλάς; Θέλεις να πας στη δουλειά; Ρώτα κι εμένα, προχτές τελείωσα στις 8 το βράδυ και μετά έπρεπε να πάω και σε εταιρικό event στο Χίλτον και γύρισα σπίτι στις 2.
-Τι μου λες βρε Μπία! Πόσο σε ζηλεύω! Φαντάζομαι θα φόρεσες και το καινούργιο σου κοστούμι ε;
-Το φόρεσα αλλά τι να λέει ρε συ Λιτσάκι; Σάμπως το πρόσεξε και κανένας; Πάλι μόνη μου γύρισα στο σπίτι.
-Αχ, το όνειρο μου! Να γυρίσω σπίτι και να μην είναι κανένας! Να κάνω μπάνιο 3 ώρες χωρίς παπάκια και πλαστικές κούκλες με κουρεμένα κεφάλια να κολυμπάνε γύρω μου. Να καπνίσω ένα πακέτο τσιγάρα και να δω παλιές ταινίες τη μία μετά την άλλη.
-Μη μου μιλάς για ταινίες! Δεν μπορώ άλλες ταινίες. Τώρα τελευταία, όλες οι ταινίες πώς τυχαίνει κι έχουν να κάνουν με γυναίκες γύρω στα 40 που θέλουν να κάνουν παιδιά. Σκέφτομαι ότι ο χρόνος μου τελειώνει και μου ‘ρχεται να πάρω φόρα και να πέσω απ’το παράθυρο. Τι θα έχω κάνει στη ζωή μου αν δεν κάνω οικογένεια;
-Αχ, βρε Μπία κι εγώ που έκανα οικογένεια τι κατάλαβα; Έχω εξαφανιστεί σαν άνθρωπος, δεν έχω ανάγκες, δεν έχω όνειρα, ο,τι κάνω και ο,τι ζω έχει να κάνει μ’αυτούς τους τρεις. Θέλω να ξαναγίνω η Λίτσα που ήμουν, που περπατούσα και τρίζανε τα πεζοδρόμια, θέλω να πάω στη δουλειά, να βγάλω τα λεφτά μου και να πάω να χαλάσω όλο τον πρώτο μισθό σε πανάκριβα καλλυντικά που δεν θα χρησιμοποιήσω ποτέ.
-Μήπως θες να σου χαρίσω μερικά απ’τα δικά μου; Είχα που είχα ένα σωρό, μου έφερε και η Λένα χτες μια σακούλα απ’τα Duty Free.
-Αλήθεια τι κάνει η Λένα; Δε μου είπες τελικά τι κάνατε χτες;
-Ε, τίποτα μωρέ πήγαμε…
-Κωστάκηηηηηηηηηηηηη, έτσι και σε πιάσω στα χέρια μου καημένε, ουέ κι αλίμονο σου! Τι έκανες εκεί στο πουκάμισο του μπαμπά; Τόσα μπλοκ ζωγραφικής έχεις εκεί βρήκες να ζωγραφίσεις βρε χαμένο; Μπία μου σε κλείνω, φιλάκια, θα τα πούμε αργότερα… Κλικ
-….για φαγητό.”
“-Έλα μεγάλε τι έγινε;
-Καλά φιλαράκι. Τι λέει θα δούμε Άρσεναλ απόψε;
-Εννοείται. Τι να παραγγείλω; Πίτσες ή σουβλάκια;
-Γ@μησε τα, μεγάλο το δίλημμα!
-Άσε ξέρω. Θα τα πάρω και τα δύο.
-Είσαι θεός φίλε μου. Τα λέμε στις 9.”