"Σήμερα γά- Σήμερα γάμος γίνεται..."

Τώρα που το ξανασκέφτομαι αυτή η δήλωση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ελλιπής κι αναληθής από τα άτομα που με γνωρίζουνε. Στην πραγματικότητα έχω τρελό εθισμό κι απίστευτη πώρωση με οτιδήποτε σχετίζεται με γάμους.Από τα προσκλητήρια, μέχρι τα παπούτσια της νύφης, από το στολισμό της εκκλησίας μέχρι τη σύνθεση του μπουφέ, δεν υπάρχει κάτι που να μην παρατηρήσω, να μη σχολιάσω, να μην θαυμάσω, να μη συγκινηθώ. Κοινώς είμαι η καλύτερη “πελάτισσα” που μπορεί να σου τύχει την ώρα που παντρεύεσαι. Την ώρα που όλοι οι άλλοι θα μασαμπουκώνουν κρέπες και κοψίδια και θα κοιτάνε την ώρα να πάνε για ύπνο, εγώ θα κάνω την επένδυση σου ν’αξίζει: θα προσέξω τα πάντα, από το που στήθηκε το τραπέζι των ευχών κι αν το φως έπεφτε ευθεία ή πλάγια, τα κουφετάκια που έβαλες κι αν είχαν γεύση φράουλα, τα λουλούδια και πώς αυτά συνδυάστηκαν μεταξύ τους, το φωτογράφο κι αν κάνει καλά τη δουλειά του αλλιώς μαύρο φίδι που τον έφαγε, τη σύνθεση των τραπεζιών, την τούρτα, τη σαμπάνια, τον πρώτο (δεύτερο, τρίτο, τέταρτο) χορό, τη μουσική, το φαγητό, τους καλεσμένους, την ατμόσφαιρα, τη διακόσμηση, τα πάντα όλα. Γιατί ως γνωστόν, όλες οι νύφες, άθελα τους, ανήμερα του γάμου, καταλαμβάνονται από μια μαζοχιστική διάθεση, να ρωτάνε τον κόσμο πώς σας φαίνεται και πώς περνάτε; Κι ενώ όλοι απαντάνε πολύ ωραία, πολύ ωραία και κουνάνε το κεφάλι μέχρι να φύγει το ζευγάρι να ξεκατινιαστούν με την ησυχία τους, εγώ είμαι ανά πάσα στιγμή σε θέση να σου γράψω έκθεση ιδεών για οτιδήποτε αφορά στην ωραιότερη νύχτα της ζωής σου (το αν θέλεις να τη διαβάσεις, άλλο θέμα!)Το κακό ξεκίνησε απ’ όταν ήμουν μικρό κορίτσι, αλλά επειδή έχω κι έντονη διαίσθηση, κατάλαβα νωρίς ότι αυτό το κουσούρι μας, είναι κάτι που δεν το μαρτυράμε στ’αγοράκια, γιατί τ’αγοράκια έχουν την τάση να κατουριούνται στα βρακάκια τους και μόνο με την ιδέα του να πάνε να στηθούν δίπλα σε μια τρελή με άσπρο φόρεμα-αντίσκηνο για 2 ώρες μπροστά σε αχόρταγα μάτια και μετά να τη φάνε στη μάπα μια ζωή, μέχρι που να φτάσουν να κατουριούνται και πάλι στα βρακάκια τους. Έτσι, έκρυβα καλά το μυστικό μου, μέχρι που κάποια στιγμή, εκεί γύρω στα 25, μου ξέφυγε μια φορά, και το μυστικό μου αποκαλύφθηκε μια και καλή και κανένα αγοράκι δεν ήθελε να με κάνει παρέα, μέχρι που γνώρισα τον Αλέξανδρο που είναι η αδερφή ψυχή μου και άρα είτε το θέλει είτε όχι, λατρεύει κι αυτός τους γάμους, (ή του το περνάω τηλεπαθητικά γιατί λόγω που είμαστε αδερφές ψυχές κάνω και τέτοιες μαγκιές ενίοτε και δεν με παίρνει κανένας χαμπάρι).

Κι εκεί που όλοι σταυροκοπήθηκαν και είπανε επιτέλους, θα ηρεμήσει κι αυτό το κορίτσι τώρα που παντρεύτηκε, το ίδιο νόμιζα κι εγώ βασικά, διαπίστωσα με έκπληξη γιατρέ μου, ότι δεν συντελέστηκε μέσα μου η παραμικρή αλλαγή ως προς το θέμα του γάμου. Εξακολουθώ να κλαίω γοερά σε όποιο γάμο πάω και στον (πολύ) ελεύθερο χρόνο μου να κοιτάω νυφικά και στολισμούς, σα να μην πέρασε μια μέρα, να μπαίνω σε site με νυφικά χτενίσματα και μακιγιάζ και να κάνω σχέδια σαν καλή προξενήτρα, πώς θα καταφέρω να παντρέψω όλες τις ανύπαντρες φίλες μου για να έχουμε να ετοιμάζουμε γάμους και πανηγύρια (ο λαός είναι σοφός λέμε και λέγε εσύ ό,τι θέλεις, όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη!). Επίσης, θυμάμαι να σου πω με ανατριχιαστική λεπτομέρεια κάθε γάμο που έχω πάει, να κάνω βαθμολογική κατάταξη των φαγητών τους, των τοποθεσιών, των νυφικών και της μουσικής.Και δεν συζητάω για τις ταινίες με γάμους! Αν υπάρχει ταινία που παίζει γάμος, δεν πα να την έχω δει 500 φορές, εκεί θα στηθώ να ξαναδώ τη στιγμή του I do. Κι επειδή οι περισσότεροι γάμοι είναι σε αμερικάνικες ταινίες, κι επειδή οι Αμερικάνοι έχουνε και όρκους και τους λένε ποιηματάκι, κι αυτό πάντα μ’εντυπωσίαζε, να οι όρκοι, να το δάκρυ κορόμηλο εγώ. Με αποκορύφωμα την ταινία  The Vow, που όνομα και πράμα (και δάκρυ κορόμηλο).