Ξεχνάμε ρε γαμώτο. Ξεχνάμε.
Ξεχνάμε ποιοι ήμασταν πριν γνωρίσουμε τον άνθρωπο μας. Τα πράγματα που μας άρεσαν, τις προτεραιότητες μας.
Ξεχνάμε ποιοι ήταν οι φίλοι μας όταν όλα ήταν δύσκολα, πόσο μας πούλησαν όσοι μας πούλησαν, αυτοί που πήραν την καρδιά μας και την έβαλαν στη μηχανή του κιμά. Ωραιοποιούμε το παρελθόν, τις στιγμές που διαλυθήκαμε σε χιλιάδες νανοσωματίδια. Κρατάμε τα καλά και πετάμε τα σκατά, για να επιβιώσουμε.
Ξεχνάμε τις στιγμές που το μόνο που μας ένοιαζε ήταν η υγεία, η δική μας, κάποιου ανθρώπου που αγαπήσαμε, τότε που λέγαμε ότι όλα τα υπόλοιπα είναι ανούσια, ότι δεν έχουν την παραμικρή σημασία. Την θεωρούμε δεδομένη, όπως την αναπνοή μας, όπως τον αέρα που αναπνέουμε, που όχι, καθόλου δεν είναι δεδομένος ούτε αυτός. Και πρέπει να έρθει μια κακή στιγμή για να μας χαστουκίσει και να μας συνεφέρει. Αλλά και πάλι για λιγάκι μόνο.
Ξεχνάμε εκείνους που έφυγαν γιατί δεν αντέχουμε πια να ζούμε μόνο με τις αναμνήσεις τους.
Ξεχνάμε τα όνειρα μας, τα περιγελούμε και η ζωή περνάει, τρέχει με ιλιγγιώδεις ταχύτητες και δεν μπορούμε να καταλάβουμε πότε τα παιδικά μας όνειρα μπουρδουκλώθηκαν με αυτά της εφηβείας, με τα πρώτα ενήλικα όνειρα μας και πότε μπήκαν όλα μαζί σε σεντούκια και κλείστηκαν εκεί, πιθανόν για πάντα.
Ξεχνάμε πόσο παρακαλέσαμε να έχουμε μια δουλειά, να βγάζουμε δικά μας χρήματα και αναλωνόμαστε κάθε μέρα στο να γκρινιάζουμε επειδή δουλεύουμε.
Ξεχνάμε γιατί ερωτευτήκαμε παράφορα τον άνθρωπο που είναι δίπλα μας, τις στιγμές που τρέμαμε και μόνο στο άκουσμα της φωνής του στο τηλέφωνο και τον περισσότερο καιρό του υποδεικνύουμε τα κουσούρια του.
Ξεχνάμε το πόσο ονειρευτήκαμε να έχουμε τα παιδιά μας τις στιγμές που παρακαλάμε για λίγες στιγμές απόλυτης ηρεμίας, τις στιγμές που μας κάνουν τα νεύρα κουρέλια και αναρωτιόμαστε αν τα έχουμε κάνει όλα λάθος.
Και ξεχνάμε και όλα όσα έκαναν οι δικοί μας γονείς για μας και πολλές φορές δεν το θυμόμαστε παρά μόνο όταν είναι πολύ αργά.
Και ύστερα ξεχνιόμαστε μέσα στην ίδια μας τη λήθη. Και οι μέρες περνούν. Και όσο κι αν θα το θέλαμε καμιά φορά, δεν υπάρχει κανένα μαγικό τηλεκοντρόλ με πλήκτρο Pause, Rewind και Fast Forward.
Γι’ αυτό σου γράφω κάθε φορά που σε θυμάμαι. Και θέλω να κάνεις κι εσύ το ίδιο. Γιατί δεν είμαι πια καθόλου σίγουρη για το τι θα ξεχάσω και πότε.