Eysan
“Θέλω να με βοηθήσεις σε κάτι”, είπε με απόλυτα σοβαρό ύφος η Εισάν. Δεν το συνηθίζει να μιλάει έτσι, τις περισσότερες φορές θέλει πεισματικά να είναι όλα χαρωπά, σε σημείο που μου τη δίνει στα νεύρα όταν τυχαίνει εγώ να βρίσκομαι σε καμιά από τις αγαπημένες μου μαυρίλες. Το θεωρώ πιο υγιές να αφήνεις τον εαυτό σου να βουλιάξει πότε πότε παρά να σφίγγεσαι να αποδείξεις ότι όλα είναι τέλεια όταν (προφανώς) δεν είναι.
“Πες μου canim, περί τίνος πρόκειται;”
Και τότε μου έριξε τη βόμβα.
“Εδώ και λίγο καιρό, έχω ανακαλύψει ότι είμαι βαθιά δυστυχισμένη. Ξεκίνησα τις συναντήσεις με μια θεραπεύτρια η οποία ανάμεσα σε πολλά άλλα με συμβούλευσε ότι για να μπορέσω να ευτυχήσω στη ζωή μου, θα πρέπει πρώτα να εντοπίσω μια ρεαλιστική εικόνα του ευτυχισμένου εαυτού μου και μετά, να κινηθώ προς το να την κάνω πραγματικότητα, ή έστω, να προσπαθήσω να βάλω ένα πιο χειροπιαστό στόχο ευτυχίας”.
Έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό και μπάζει. Στο δικό μου το μυαλό, η Εισάν είχε πάντα τα πάντα, αβίαστα και εύκολα, χωρίς να προσπαθήσει ιδιαίτερα και λόγω του ότι είναι και καλή πάστα ανθρώπου, πάντα θεωρούσα ότι θα μπορέσει και να τα απολαύσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Έβγαλε ένα κομμάτι χαρτί και μου έδωσε το πανάκριβο στυλό της.
“Θέλω να μου φτιάξεις ένα ισοσκελές τρίγωνο, σε κάθε γωνία του οποίου θα βάλεις τα πράγματα που συνθέτουν ή θα συνέθεταν τον πιο ευτυχισμένο εαυτό σου. Και θέλω να πάρεις όσο χρόνο θέλεις για να το σκεφτείς”.
Χαμογέλασα παιχνιδιάρικα, άρπαξα το στυλό και 10 δευτερόλεπτα αργότερα, το τρίγωνο μου ήταν έτοιμο.
Στην κορυφή έγραψα τη λέξη Οικογένεια, και στις γωνίες της βάσης έγραψα Σπίτι και Μαθήματα/Βιβλία.
Η Εισάν με κοίταξε με φρίκη.
“Τι”, ρώτησα σαστισμένη.
“Όχι! Δεν μπορεί να πιστεύεις ότι ο πιο ευτυχισμένος εαυτός σου είναι απλά το να είσαι μάνα!”
“Μπορεί!”
“Όχι! Δεν μπορεί! Μου φαίνεται ότι έχεις αξιολογήσει λάθος ολόκληρη τη ζωή σου!”
Άλλο πάλι και τούτο. Ποια είναι αυτή που μπήκε σήμερα μέσα στo σώμα της φίλης μου και τι της έχει κάνει; Η Εισάν που ξέρω εγώ δεν θα μιλούσε ποτέ τόσο απότομα και τόσο απόλυτα ειδικά για κάτι που αφορά κάποιον άλλον.
Πήρα μια βαθιά ανάσα προσπαθώντας να ηρεμήσω -πάντα με συγχύζουν απίστευτα οι απολυτότητες, και συνέχισα.
“Άκου γλυκιά μου. Ίσως να μην μπορείς να αντιληφθείς αυτό που θα σου πω γιατί έκανες παιδιά σχετικά μικρή, πολύ γρήγορα και χωρίς να προλάβεις καν να το λαχταρήσεις, αλλά δεν είναι για όλους τους ανθρώπους ακριβώς έτσι. Εγώ προσωπικά έχω πολλές φίλες που ακόμα παλεύουν να βρουν έναν σωστό άνθρωπο να μοιραστούν τη ζωή τους, φαντάσου λοιπόν για εκείνες πόσο δύσκολο φαντάζει ακόμη το όνειρο της οικογένειας”. Και κάπως έτσι νόμιζα ότι την αποστόμωσα. Αλλά όχι! Αναστέναξε και συνέχισε.
“Κι όμως, το να κάνεις παιδιά είναι κάτι απλό. Το κάνουν εκατομμύρια γυναίκες στον πλανήτη κάθε μέρα, κάθε ώρα. Το θέμα είναι το τι κάνεις για τον εαυτό σου, το ποια είσαι στ’ αλήθεια, ποιο είναι το σημάδι που αφήνεις στη γη. Και κυρίως ποιος είναι ο πιο ευτυχισμένος εαυτός σου”.
“Πολύ ωραία. Γι’ αυτό το λόγο στην άλλη γωνία του τριγώνου, βρίσκεται η δουλειά μου και το γράψιμο”.
“Ναι, αλλά τα έγραψες δεύτερα. Ή τρίτα δεν πρόσεξα. Άσε το άλλο. Σπίτι; Τι εννοείς; Ότι θα είσαι ευτυχισμένη αν έχεις ένα σπίτι; Ένα κτίσμα; Μα έχεις ήδη ένα σπίτι. Τα όνειρα σου είναι τόσο… συγγνώμη που θα το πω, λίγα!”
“Καλή μου, ας συμφωνήσουμε απλά ότι διαφωνούμε. Έχεις ξεχάσει ότι είμαι Ελληνίδα κι ότι προέρχομαι από μια χώρα που στην παρούσα στιγμή και για πολλά χρόνια ακόμη το να χτίσεις ένα σπίτι όπως το έχεις ονειρευτεί δεν είναι μια απλή υπόθεση, μάλλον απίθανο όνειρο θα το χαρακτήριζα. Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, όταν έγραφα σπίτι στο μυαλό μου δεν ήταν μόνο το κτίριο αλλά και η έννοια του ζεστού κι αγαπησιάρικου σπιτιού μαζί με το πακέτο happy family. Και στο κάτω κάτω, εσύ μου ζήτησες να σε βοηθήσω να εντοπίσεις τον ευτυχισμένο εαυτό σου. Δεν βλέπω πώς ακριβώς θα μπορέσεις να το κάνεις με το να κράζεις εμένα! Πες μου λοιπόν,”
Πήρε μια βαθιά ανάσα και μαζί με την εκπνοή ήρθε και η απάντηση.
“Ο ευτυχισμένος εαυτός μου ζει με πάθος. Είναι παθιασμένα ερωτευμένος με κάποιον, είναι ερωτευμένος με τη δουλειά του και είναι ερωτευμένος με το κάθε τι που ζει. Ρουφάει κάθε μέρα τη ζωή μέχρι το μεδούλι”.
“Ας τα πάρουμε ένα ένα”, είπα αθώα. “Εννοείς ότι δεν είσαι ερωτευμένη με τον άντρα σου;”
Με κοίταξε έτοιμη να βάλει τα γέλια ή τα κλάματα, απροσδιόριστο.
“Dear, δεν εννοώ την αγάπη και την συντροφικότητα, εννοώ τον έρωτα που σε κολλάει στους τοίχους και σε σέρνει στα πατώματα. Μετά από πολλή πολλή σκέψη, ανακάλυψα ότι η έλλειψη αυτού του πράγματος, έχει ανοίξει στη ζωή μου μια πελώρια τρύπα”.
Η αλήθεια είναι ότι τα έχασα αλλά η επιφοίτηση ήρθε γρήγορα.
“Νομίζω ότι δεν μπορείς να είσαι έτσι ερωτευμένη με τον άντρα σου ειδικά όταν έχεις δυο παιδιά. Δεν θα ήταν λειτουργικό κατάλαβες;”
“Εγώ δε μίλησα ποτέ για τον άντρα μου, εσύ τον έβαλες στη συζήτηση από την αρχή”.
“Δηλαδή θες να είσαι ερωτευμένη δεν πα να είναι και με κάποιον άλλον;
“Σε είχα για πιο ανοιχτόμυαλη” είπε αυστηρά.
“Είμαι, είμαι”, τραύλισα, “απλώς δεν περίμενα να το ακούσω αυτό από σένα”.
“Αυτό είναι το θέμα”, είπε μ’ ένα πικρό χαμόγελο, “ότι όλοι περιμένουν κάτι από μένα. Και κάπου εκεί έχασα τον εαυτό μου”. Ψαχούλεψε μανιασμένα την τσάντα της για να βρει κανένα ξεχασμένο τσιγάρο. Το έβγαλε θριαμβευτικά και μετά σηκώθηκε να ζητιανέψει αναπτήρα.
Δε μου άρεσε καθόλου αυτή η κουβέντα ούτε το πού οδηγούσε. Ήξερα ότι κανονικά, με την ιδιότητα του “παρεοψυχολόγου” που μου αποδόθηκε μετά από χρόνια ερασιτεχνικής ψυχανάλυσης, θα έπρεπε να συνεχίσω την ανάλυση σε βάθος και να αναλύσω και το δικό της τρίγωνο, να τη βοηθήσω να βρει την ιδανική δουλειά και τα ιδανικά χόμπι που θα γέμιζαν τη ζωή της με πάθος. Αλλά για κάποιο λόγο ένιωθα ότι χρειάζομαι χρόνο να συσκεφτώ με τον εαυτό μου.
“Εισάν μου, με συγχωρείς αλλά πρέπει να γυρίσω σπίτι. Θυμήθηκα ότι πρέπει να κάνω μερικά τηλεφωνήματα”. Με κοίταξε καχύποπτα φυσώντας τον καπνό της. “Εσύ μείνε αν θέλεις, άλλωστε δεν έχεις αγγίξει ακόμη το τσάι σου”.
“Αύριο αν θέλεις έχει μια ωραία έκθεση στο Sabanci”.
“Ναι βέβαια, θα σου τηλεφωνήσω. Φιλάκια!”
Κουτρουβάλησα τα σκαλιά του καφενείου και από το δρόμο πέρασα απέναντι στην αποβάθρα. Στο Βόσπορο φυσούσε παγωμένος αέρας και τυλίχτηκα στο παλτό μου. Άρχισα να περπατάω και να χαζεύω απέναντι τη Χαλκηδόνα και τους γλάρους που πετούσαν διαγώνια μπροστά από τη γέφυρα που δεν ήταν ακόμα φωτισμένη.
Έρωτας, Μητρότητα, Καριέρα, Φιλοδοξίες, Γάμο
όλα χόρευαν στο μυαλό μου σαν τα βαποράκια του Βοσπόρου πάνω στο κύμα. Αναρωτιόμουν τι μπαίνει πρώτο, τι δεν έχει σημασία, ποιο είναι στο χέρι μας και ποιο όχι και αν υπάρχει έστω και μία περίπτωση να υπάρχει κάτι απ’ όλα αυτά που να είναι αντικειμενικά σημαντικό και όχι διαφορετικό για τον καθένα. Έφερνα στο νου μου παραδείγματα από γυναίκες πετυχημένες στον ένα τομέα που τους λείπει απίστευτα ένας άλλος. Κι όσες προσπαθούν να τα συνδυάσουν όλες χάνουν τον εαυτό τους στο τέλος. Όσο κι αν τριβέλισα το μυαλό μου όμως, μόνο για ένα πράγμα κατάφερα να σιγουρευτώ για μία ακόμη φορά:
Τελικά είναι πολύ πολύπλοκο να είσαι γυναίκα…
Gonna drop the yellow pages
Finally then she had a thrill
To dress me up and make me look like someone else instead
It’s time for my rehearsal, the ultimate reversal
You see, I’ve got it planned
I’m coming back as a man
Finally then she had a thrill
To dress me up and make me look like someone else instead
It’s time for my rehearsal, the ultimate reversal
You see, I’ve got it planned
I’m coming back as a man
Συγχαρητηρια ,ευχομαι καλη συνεχεια στο blog , τα καλυτερα στην ζωη σου και στην ζωη εκεινων ,που αγαπας !!
Ευχαριστώ πολύ πολύ! Καλή συνέχεια και σε εσενα και καλή επιτυχια σε ο,τι κανεις!