“Και τότε η Αλίκη, είδε ένα μικρό κέικ που είχε πάνω του τις λέξεις : ΦΑΕ ΜΕ. Το άρπαξε και το έφαγε μεμιάς. Και τότε άρχισε να ψηλώνει και να ψηλώνει και να ψηλώνει…”
Έτσι ήταν και μ’ εμάς στην αρχή, τρώγαμε το φαϊ μας και ψηλώναμε. Μέχρι που κάποια στιγμή, αρχίσαμε να τρώμε το φαϊ μας και να φαρδαίνουμε. Επικίνδυνα όμως.
Μια φίλη μου λέει κάτι που πάντα μ’έκανε να γελάω. Όταν είσαι 25 χρονών, το σώμα σου είναι ακόμα 20 χρονών. Όταν γίνεσαι 26 χρονών, είσαι 30 χρονών. Στην αρχή, νομίζεις ότι μπορείς να το παλέψεις. Αρχίζεις το γυμναστήριο, αγοράζεις κρέμες κατά της όψης φλοιού πορτοκαλιού και αντιστρόφως ανάλογα με την κατάσταση αρχίζεις να φοράς κολλητά πράματα για να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι ακόμα μπορείς. Μέχρι που μια ηλιόλουστη μέρα στην παραλία, βγαίνει η πρώτη φωτογραφία που απεικονίζει τη νέα πραγματικότητα: το μπούτι σου μοιάζει αηδιαστικά με τον Μπομπ Σφουγγαράκη. Νιώθεις μια ελαφριά ταραχή, βουτάς τη μηχανή και διαγράφεις γρήγορα τα πειστήρια του εγκλήματος λέγοντας “Κορίτσια, πάμε άλλη μια γιατί είχα τον ήλιο φάτσα”, προσπαθείς να θυμηθείς τι κάνανε αυτές οι βρωμίτσες στο Next Top Model ή η Βουγιουκλάκη στις ταινίες του 60 που ρουφούσε την κοιλιά σε σημείο να απορείς πώς καταφέρνει και μιλάει ακόμα, τεντώνεσαι, κλικ και νάτη η φωτογραφία που θα παραπλανήσει τον κόσμο και φέτος.
Μέχρι που φτάνει η αποφράδα μέρα που δεν μπορείς να κάνεις τίποτα πια και σου μπαίνουν σκέψεις του τύπου “λες τα μαγιώ που φοράνε οι μουσουλμάνες να βγαίνουν και σε ροζ φωσφοριζέ;” -αλλά επειδή δεν βγαίνουν, εγκαταλείπεις τις ηλίθιες σκέψεις, ανασκουμπώνεσαι και περνάς σε αυτό που οι ψυχολόγοι ονομάζουν “αποδοχή του εαυτού σου”. Κοινώς σου αρέσεις όπως είσαι, αγαπάς το σώμα σου, είσαι μια ολοκληρωμένη γυναίκα που ξέρει τι θέλει και όλα τα σχετικά. Αρχίζεις να νιώθεις sexy όπως είσαι και αυτό φαίνεται.
Έτσι κι εγώ. Τώρα που έκαψα όλες τις φωτογραφίες από το 2008 και πίσω, νιώθω υπέροχα σου λέω!