Η άμμος του χρόνου

Φαντάσου τη ζωή σαν μια κλεψύδρα γεμάτη από την άμμο του χρόνου.

Στην αρχή, όταν είσαι παιδί πέφτει αργά, αργά. Η κάθε μέρα μοιάζει τεράστια και η ζωή προβάλει μπροστά σου σαν ένας ατέλειωτος ορίζοντας. Μετά, η άμμος αρχίζει να κυλάει όλο και πιο γρήγορά και στην αρχή αυτό σου αρέσει γιατί σου ανεβάζει την αδρεναλίνη, πρέπει να προλάβεις να κάνεις όλα αυτά που θα σε ετοιμάσουν για το μέλλον, να διαβάσεις, να σπουδάσεις, να βρεις δουλειά, να βρεις σύντροφο, να παντρευτείς, να κάνεις οικογένεια. Οι μέρες αρχίζουν και μικραίνουν, οι μήνες το ίδιο και πριν καλά καλά το καταλάβεις έχουν περάσει 10, 15, 20 χρόνια που ξέρεις κάποιον, που κάνεις αυτή τη δουλειά, που μένεις σε αυτό το σπίτι.

Θέλεις να μπορούσες να ξαποστάσεις λίγο, να πατήσεις ένα pause, να σταματήσει λίγο η άμμος να πέφτει, αλλά τίποτα, συνεχίζει αμείλικτη να γλιστράει προς τα κάτω. Και μια μέρα, τα παιδιά σου παντρεύονται, κάνουν δικά τους παιδιά, δική τους ζωή, φεύγουν μακρυά κι εσύ παλεύεις ακόμα να αντιληφθείς πώς έγινε όλο αυτό τόσο μα τόσο γρήγορα.

Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί οι παππούδες ξυπνάνε το χάραμα; Πιθανόν να είναι κάτι βιολογικό αλλά πιστεύω ότι σχετίζεται και με την αέναη πάλη με το χρόνο. Όσο πιο νωρίς ξυπνήσω τόσο πιο μεγάλη θα μου φανεί η μέρα.

Η αλήθεια είναι πώς η άμμος πέφτει πάντα με σταθερό ρυθμό, ούτε αυξάνει, ούτε μειώνει την ταχύτητα της, αλλάζει απλώς ο τρόπος που νιώθουμε εμείς το χρόνο. Γι’αυτό και πρέπει να φροντίζουμε να γεμίζουμε τις μέρες μας όσο μπορούμε πιο όμορφα καθώς υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι η άμμος θα κυλήσει για τον καθένα από μας μία και μόνο φορά.