…κι από πανικό κυριεύομαι*.
Στέκομαι με σηκωμένα μανίκια στο χωλ και κοιτάζω με γερακίσιο βλέμμα τα δωμάτια γύρω μου όπως κοιτούσα εκείνη τη φορά τις πιθανές κρυψώνες των εχθρών στο paintball. Το μυαλό μου δουλεύει σαν ατμομηχανή κάνοντας χιλιάδες μικροσυνδυασμούς για το πώς θα καταφέρω να ολοκληρώσω το project χωρίς να σπαταλήσω περιττό χρόνο και ενέργεια. Δεν μπορώ να θυμηθώ πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο και δεν έχει καμία σημασία πια. Μπροστά στα μάτια μου ξεδιπλώνεται νοητά ο χάρτης του διαμερίσματος σε ολόγραμμα, και μια φωνή GPS μου ανακοινώνει τα καθήκοντα μου. Αποφασίζω ότι 3 ώρες είναι ο μέγιστος χρόνος από το σύνολο της ζωής μου που μπορώ να πετάξω στα σκουπίδια, πιάνω τα μαλλιά μου σε κότσο σούμο και ξεκινάω για τα Ιμαλάια του νεροχύτη.
Καθώς τρίβω τις ξεραμένες σάλτσες, αρχίζω πάλι το σιωπηλό διάλογο με τα εκατομμύρια γυναικών του πλανήτη όπου εγώ τις ρωτάω αν υπάρχει άλλος δρόμος για την οικογενειακή ευτυχία που να μην περνάει από καθάρισμα τουαλέτας, σκούπισμα, σφουγγάρισμα, σιδέρωμα κι εκείνες γελάνε και με κοιτάζουν λες κι έχω ρωτήσει τη μεγαλύτερη βλακεία του κόσμου. Γυναίκες με προβλήματα, γυναίκες που δουλεύουν στο κρύο μερόνυχτα, γυναίκες στην Αφρική που ψάχνουν για νερό με τα παιδιά κρεμασμένα στην πλάτη, γυναίκες που φροντίζουν ηλικιωμένους και οικογένειες ολόκληρες χωρίς την παραμικρή βοήθεια. Και ξαφνικά νάτη πάλι η ενοχή, σαν το σκουλήκι τρυπώνει στο μυαλό μου και πριν το καταλάβω η κουζίνα λαμποκοπάει και σύμφωνα με το χάρτη και τις οδηγίες του GPS βρίσκομαι στο επόμενο δωμάτιο και ως θηλυκός Flash Gordon τακτοποιώ ρούχα σε συρτάρια, ντουλάπες, και χωρίζοντας τα άπλυτα σε λευκά και χρωματιστά.
Δεν κατάλαβα ποτέ πώς πέρασα από την μεριά του φροντιζόμενου στη μεριά του φροντιστή, θυμάμαι όμως ότι ήταν κάτι που το ήθελα πάρα πολύ και για πάρα πολύ καιρό για να έχω το δικαίωμα να το απαρνηθώ. Ίσως φταίει το ότι η μαμά μου το έκανε πάντα να φαίνεται γελοιωδώς εύκολο. Εσύ πάντως να το σκεφτείς καλά και όταν έρθει η στιγμή να το κάνεις να βεβαιωθείς ότι έχεις εξασκήσει πρώτα επαρκώς το οργανωτικό σου πνεύμα και ότι έχεις γίνει εξπέρ στη διαχείρηση θυμού. Σου στέλνω κι ένα τραγουδάκι για τα δύσκολα.
* Αυτός ήταν ο αρχικός τίτλος του blog μέχρι που κυριεύτηκα από πανικό και τον άλλαξα.