Είμαι 9 χρονών σ’ένα τεράστιο διαμέρισμα στην Κόρινθο. Κάθομαι σ’ενα ξύλινο καρεκλάκι μπροστά σ’ενα αυτοσχέδιο τραπέζι έχοντας μπροστά μου κουζινικά. Η ξαδέρφη μου, 11 χρονών ξεφωνίζει και κάνει πόζες μεγάλης γυναίκας. Does it ring a bell? Παίζουμε “σπίτι”. Ή τις “κουμπάρες” -η ειρωνία είναι ότι θα γίνουμε κιόλας σε λίγο καιρό στ’αλήθεια. Ή μανάβικο. Ή μπακάλικο. Υπάρχουν πολλές παραλλαγές -όμως για κάποιο περίεργο λόγο εγώ είμαι πάντα ο πελάτης, ο επισκέπτης, η σιωπηλή κουμπάρα. Από τότε δεν μπορούσα να πουλήσω και προτιμούσα ν’αγοράζω.
Είμαι 25 χρονών σ’ενα μικροσκοπικό διαμέρισμα στα Βριλήσσια, κάθομαι οκλαδόν πάνω στη νεοαποκτηθείσα κρεμ μοκέτα μου και βιδώνω τα 4 πόδια πάνω στην τάβλα του IKEA που έμελλε να αποτελλεί μέχρι και σήμερα το coffee table του σαλονιού μου. Θυμάμαι το πόσο χαρούμενη και περήφανη ένιωθα που αποκτούσα τα πρώτα δικά μου κατάδικα μου έπιπλα.Τότε δεν μπορούσα να συνδέσω τις δύο εικόνες, μπορώ όμως σήμερα. Κάνω μια βόλτα στο Jumbo και βλέπω ολόκληρους διαδρόμους με παιχνιδάκια και πραγματάκια σ’ενα ανυπόφορο ροζ που αποτελλούν μια ύπουλη συνωμοσία προετοιμασίας των γυναικών για το μελλοντικό τους ρόλο: Κουζίνες, πιατικά, σερβίτσια τσαγιού από πορσελάνη, πλαστικά φρούτα κι ένα σωρό άλλα. Χα! Όσο για τον διπλανό διάδρομο; Είδη διασκέδασης, ηλεκτρονικά, αυτοκινητάκια, όπλα, και είδη γυμναστικής. Οκ, το πιάσαμε το νόημα.
Είμαι 28 χρονών κι έχω πάει να επισκεφτώ μια φίλη μου που έχει κοριτσάκι κι εκεί ο εκνευρισμός μου χτύπησε κόκκινο όταν βλέπω τη μικρή να παίρνει τη μικροσκοπική της σφουγγαρίστρα και να σφουγγαρίζει το μπαλκόνι. Η φίλη μου βλέποντας τη φρίκη στο πρόσωπο μου βιάστηκε να μου εξηγήσει: “Μα της αρέσει πολύ να κάνει δουλειές” για να με κοιτάξει αμήχανα λίγο αργότερα μετά από ένα παραλλήρημα από μεριάς μου περί μικροαστικών συνηθειών που περνάμε άθελα μας στα παιδιά μας (δεν είμαι αριστερή) που είχε ως αποτέλεσμα να φύγω άρον άρον πριν επιβαρύνω κι άλλο τη θέση μου και αποκτήσω περίτρανα τον τίτλο της ζηλιάρας φίλης που δεν έχει ακόμη παιδί.
Ακόμα και σήμερα παλεύω να καταλάβω τι στην ευχή είναι αυτό που κάνει εμάς τις γυναίκες να θέλουμε να έχουμε ωραίο σπίτι, ωραία πράγματα, να φαινόμαστε ή να είμαστε νοικοκυρές. Που θα μου πάει, θα το βρω.
Είμαι 25 χρονών σ’ενα μικροσκοπικό διαμέρισμα στα Βριλήσσια, κάθομαι οκλαδόν πάνω στη νεοαποκτηθείσα κρεμ μοκέτα μου και βιδώνω τα 4 πόδια πάνω στην τάβλα του IKEA που έμελλε να αποτελλεί μέχρι και σήμερα το coffee table του σαλονιού μου. Θυμάμαι το πόσο χαρούμενη και περήφανη ένιωθα που αποκτούσα τα πρώτα δικά μου κατάδικα μου έπιπλα.Τότε δεν μπορούσα να συνδέσω τις δύο εικόνες, μπορώ όμως σήμερα. Κάνω μια βόλτα στο Jumbo και βλέπω ολόκληρους διαδρόμους με παιχνιδάκια και πραγματάκια σ’ενα ανυπόφορο ροζ που αποτελλούν μια ύπουλη συνωμοσία προετοιμασίας των γυναικών για το μελλοντικό τους ρόλο: Κουζίνες, πιατικά, σερβίτσια τσαγιού από πορσελάνη, πλαστικά φρούτα κι ένα σωρό άλλα. Χα! Όσο για τον διπλανό διάδρομο; Είδη διασκέδασης, ηλεκτρονικά, αυτοκινητάκια, όπλα, και είδη γυμναστικής. Οκ, το πιάσαμε το νόημα.
Είμαι 28 χρονών κι έχω πάει να επισκεφτώ μια φίλη μου που έχει κοριτσάκι κι εκεί ο εκνευρισμός μου χτύπησε κόκκινο όταν βλέπω τη μικρή να παίρνει τη μικροσκοπική της σφουγγαρίστρα και να σφουγγαρίζει το μπαλκόνι. Η φίλη μου βλέποντας τη φρίκη στο πρόσωπο μου βιάστηκε να μου εξηγήσει: “Μα της αρέσει πολύ να κάνει δουλειές” για να με κοιτάξει αμήχανα λίγο αργότερα μετά από ένα παραλλήρημα από μεριάς μου περί μικροαστικών συνηθειών που περνάμε άθελα μας στα παιδιά μας (δεν είμαι αριστερή) που είχε ως αποτέλεσμα να φύγω άρον άρον πριν επιβαρύνω κι άλλο τη θέση μου και αποκτήσω περίτρανα τον τίτλο της ζηλιάρας φίλης που δεν έχει ακόμη παιδί.
Ακόμα και σήμερα παλεύω να καταλάβω τι στην ευχή είναι αυτό που κάνει εμάς τις γυναίκες να θέλουμε να έχουμε ωραίο σπίτι, ωραία πράγματα, να φαινόμαστε ή να είμαστε νοικοκυρές. Που θα μου πάει, θα το βρω.