‘Ημουν 16 όταν άκουσα για πρώτη φορά Tracy Chapman. Κάπνιζα κόκκινα Marlboro (εσύ δεν χρειάζεται να το κάνεις) και προσπαθούσα να καταλάβω τον κόσμο. Κάθε βράδυ κολλούσα το αυτί μου στο παχουλό cd player που μου ‘χε φέρει ο Άγιος Βασίλης μερικά χρόνια πριν κι έβαζα το cd στο repeat. Ήταν πολλές οι εικόνες που έφτιαχνα από τα τραγούδια. Μια από αυτές που θυμάμαι χαρακτηριστικά ήταν αυτή που μου φερνε στο μυαλό πάντα ο στίχος από το Talkin Bout A Revolution: “Wasting Time in the unemployment lines, Sitting around waiting for a promotion”. Πέρασα πολλά χρόνια κάνοντας το δεύτερο, μέχρι που έφτασε η ώρα στα 30 μου να ζήσω και το πρώτο. Οι επισκέψεις στον ΟΑΕΔ είναι από τα πιο παράξενα πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου. Είναι η είσοδος σε ένα κόσμο που μου ήταν παντελώς άγνωστος τα τελευταία 11 χρόνια. Το ελληνικό κράτος σε αποζημιώνει για λίγο καιρό που δεν ήσουν ικανός να κρατήσεις τη δουλειά σου ή που το κακό αφεντικό σε απάλλαξε από τα καθήκοντα σου. Όποια κι αν ήταν η αλήθεια, το θέμα είναι ότι στις ουρές για το ταμείο μπορείς να διαλέξεις όποιο ρόλο θες. Κανείς δεν θα ξέρει τι έγινε και είσαι εκεί. Έτσι κι εγώ κάθε φορά τις πρώτες φορές φορούσα κι άλλη μάσκα: τη μία έπαίζα την κακομοίρα απολυμένη, την άλλη πήγαινα φτιασιδωμένη και ισιώνα την πλάτη μου εκπέμποντας κάτι του τύπου: “Μια παρεξήγηση ήτανε μη νομίζετε ότι θα με βλέπετε συχνά εδώ”. Μέχρι που κατάλαβα ότι ο κόσμος εκεί δεν είναι αυτό που πάντοτε νόμιζα, μια ορδή τεμπέληδων που κατατρώνε τα κρατικά επιδόματα. Ο περισσότερος κόσμος είναι άνθρωποι όπως εσύ κι εγώ που είχαν την ατυχία (;) να ζουνε σε αυτή την χώρα την εποχή της κρίσης.
Ελπίζω μέχρι να μεγαλώσεις εσύ τα πράγματα να είναι καλύτερα.