Μέχρι το τέλος της αγάπης...

Εδώ και μερικά χρόνια, από τότε που κατάλαβα ότι δεν θα δω ποτέ τους γονείς μου μαζί σαν ηλικιωμένο ζευγάρι, άρχισα να παρατηρώ πολύ προσεκτικά τα ηλικιωμένα ζευγάρια. Ήταν ίσως μια απόπειρα να χωνέψω καλά και να ξεπεράσω εγκαίρως μια μελλοντική προβολή που για πολύ κόσμο είναι αυτονόητη. Έτσι, χωρίς να το καταλάβω, απέκτησα μια τελείως διαφορετική ματιά για τον κόσμο και εκτίμησα λίγο παραπάνω την αξία της υγείας και της συντροφικότητας.

Αυτό που μου αρέσει περισσότερο και που πιθανόν να αφήνει πολύ κόσμο ασυγκίνητο είναι να τους βλέπω τα βράδια που βγαίνω έξω σε μουσικά μαγαζιά κι εστιατόρια. Οι παππούδες στην πένα με τα μαλλάκια επιμελώς χτενισμένα, αρωματισμένοι και καλοντυμένοι και οι γιαγιάδες με το μαλλί καούκα από το κομμωτήριο, πέρλα στο αυτί, κραγιόν και κοσμήματα, ταγεράκι και παλτό. Κρατιούνται από το χέρι κοιτώντας προς την ίδια κατεύθυνση και απολαμβάνουν τη ζωή με μια τέτοια ηρεμία καθώς έχουν πια εμπεδώσει ότι κάθε στιγμή έχει σημασία. Το ίδιο που κάνουν και τα παιδιά δηλαδή. Μόνο εμείς τρέχουμε πανικόβλητοι και δεν μπορούμε -πολλές φορές δεν θέλουμε κιόλας να απολαύσουμε τη ζωή χωρίς άγχος.

Μπορεί να είσαι κατά του γάμου, γυναίκα καριέρας, μέγας εραστής με ατζέντα ερωμένες αλλά κάποια στιγμή μεγαλώνοντας δεν μπορεί να μη θέλεις το παρεάκι σου. Γι’αυτό και μόνο αξίζει να σκεφτείς λίγο καλύτερα τα κριτήρια σου όταν κάνεις μια σχέση. Όχι να κάνεις εκπτώσεις, αυτό το ξεκαθαρίσαμε άλλωστε σε προηγούμενο επεισόδιο. Απλά να μη βλέπεις τα πράγματα κοντόφθαλμα. Αν σκέφτεσαι π.χ. να χωρίσεις επειδή ο άλλος είναι μούχλας ή βαρετός ή δεν είναι δημοφιλής ή δεν αρέσει στις φίλες σου, αν η άλλη σε πρήζει με την αγάπη της και με τα σχέδια για το μέλλον ή είναι γκρινιάρα, σκέψου για άλλη μια φορά με γνώμωνα την αγάπη. Πόσο αγαπάς και πόσο αγαπιέσαι. Και αν νιώθεις ότι το παρεάκι αυτό μπορεί να σε χορέψει μέχρι το τέλος της αγάπης…