Από Elli L.
Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012
Ρε παιδί μου εγώ σου μιλάω, κι εσύ πετάς χαρταετό?
Έκφραση που βρίσκει πλήρως την εφαρμογή της σε συζητήσεις σοβαρού (βαρέου) περιεχομένου περί συγκατοίκησης, γάμου, παιδιών και λοιπών στρεσογόνων θεμάτων για το μεγαλύτερο μέρος του ανδρικού πληθυσμού. Κατά τα ανεπίσημα λεξικά της καθομιλουμένης ερμηνεύεται ως «εγώ σου μιλάω και εσύ βρίσκεσαι αλλού (μεταφορικά και κυριολεκτικά), σαν ιπτάμενος χαρταετός!»
Λόγω των ημερών, λοιπόν είναι περισσότερο επίκαιρη από ποτέ αυτή η έκφραση, και μου έφερε στο μυαλό πολλούς «αετούς» τύπους ανδρών, ιδίως άνω των 30! Ή μάλλον καλύτερα χαρταετούς για τους εξής λόγους: Πρώτον, είναι φτιαγμένοι για χαμηλές πτήσεις, εξού και όταν προσπαθείς να τους ανεβάσεις πιο ψηλά, δεν αντέχουν, στροβιλίζονται και καρφώνονται με δύναμη στη γη. Δεύτερον, θέλουν συνέχεια να τους αφήνεις «αμολάτους», να απελευθερώνεις όλο και περισσότερο σχοινί ώσπου στο τέλος τους βλέπεις σαν μια κουκίδα λίγο πριν το διάστημα, δεν έχεις άλλο σχοινί, άρα αναγκάζεσαι να το κόψεις. Τρίτον, χρειάζονται μεγάλη ουρά για να ελίσσονται και όσο πιο μεγάλη είναι τόσο πιο καμαρωτά πετούν, με αποτέλεσμα από τον πολύ ελιγμό να μπλέκουν συνέχεια μεταξύ τους, και να καρφώνονται σε κάνα δέντρο ενίοτε-όπως όταν παίζουν με τα αυτοκινητάκια τους για παράδειγμα. Τέταρτον, μας διακατέχει μια μανία με δαύτους, να είναι οι πιο εντυπωσιακοί, οι καλύτεροι, οι πιο φερέλπιδες, αλλά τελικά διαπιστώνουμε πως είναι όλοι ίδιοι, ιδίως στην κατάληξη, ή θα χαθούν στον ουρανό ή θα πέσουν αμαχητί!
Όπως και να έχει πάντως, είναι όμορφο μια φορά το χρόνο να προσπαθείς να φθάσεις κάτι ψηλά και να το κρατήσεις εκεί για πολύ ώρα, έστω και αν είναι μονάχα ένας χαρταετός! Άλλωστε η προσπάθεια μετρά πάνω από όλα!