Αυτό που είναι υπέροχο στο να έχεις ένα δικό σου blog είναι ότι μπορείς ανά πάσα στιγμή να το ανοίξεις και να γράψεις ξανά, σα να μην πέρασαν μήνες ατελείωτοι χωρίς το παραμικρό ποστ. Είναι σαν εκείνη τη φίλη ή το φίλο από τα παλιά που όλο λέτε ότι θα συναντηθείτε κι όλο κάτι προκύπτει και το αφήνετε για την άλλη βδομάδα και μετά την άλλη και την παράλλη, μέχρι που αρχίζεις και σκέφτεσαι ότι πάει πια χαθήκατε και ξαφνικά μια ωραία ημέρα, κάτι γίνεται και συναντιέστε και είναι σα να μην πέρασε λεπτό και ξεχύνονται χείμαρροι τα λόγια και οι αναμνήσεις.
Ε, κάπως έτσι αισθάνομαι κι εγώ σήμερα.
Όλο αυτό το διάστημα που ήταν αδύνατο να γράψω, το κεφάλι μου μάζεψε τόσο υλικό που νιώθω ότι όπου να ‘ναι θα εκραγεί. ΄Ηρθε η ώρα να αδειάσω τον σκληρό μου δίσκο.
Time for backup.
To μπλόγκ σου το είχα βρεί πριν πολλούς μήνες, ο τρόπος που γράφεις μου έκανε κατευθείαν κλικ και διάβασα πάρα πολλά ποστ. Η αλήθεια είναι ότι νόμιζα πως δεν το λειτουργούσες πια αφου όταν εγώ εντόπισα το μπλογκ είχες καιρό που είχες γράψει το τελευταίο ποστ (the end of an era) το οποίο ήταν άκρως συγκινητικό. Για να μην φλυαρώ, θέλω να πω πως χάρηκα πολύ που είδα καινούριο ποστ, δεν ξέρω πως μου ήρθε και το θυμήθηκα και μπήκα στη σελίδα σου σήμερα
Ευχαριστώ πολύ! Η αλήθεια είναι ότι έχει μείνει πολύ πίσω λόγω έλλειψης χρόνου αλλά με την πρώτη ευκαιρία ευελπιστώ να επανέλθω. Και θέλω πολύ να διαβάσω και το δικό σου με την πρώτη ευκαιρία!