Ένα από τα πιο καταπληκτικά πράγματα που θα σου συμβούν μεγαλώνοντας είναι ότι κάποια στιγμή, είναι πολύ πιθανό -ακόμα κι αν δεν το θες, να μάθεις να μαγειρεύεις. Και αν μάθεις να μαγειρεύεις είναι επίσης πολύ πιθανόν να κολλήσεις κιόλας. Άσχημα. Έτσι τουλάχιστον συνέβη σε μένα. Αυτός ο κόσμος που έμοιαζε κάποτε γραμμένος σ’ενα μυστικό κώδικα κατανοητό μόνο στους μυημένους, που είχε για ιερείς του μαμάδες και γιαγιάδες, θα ανοιχτεί μπροστά σου με χρώματα και αρώματα που ποτέ δεν φανταζόσουν ότι θα γευτείς.
Έχουν περάσει 8 ολόκληρα χρόνια από τότε που έσπασα με 2 φίλες μου στο Παρίσι το ρεκόρ Γκίνες για την πιο αργή παρασκευή ταραμοσαλάτας. Τρεις ώρες και σαρανταπέντε λεπτά. Τρία άτομα. Για μία και μόνο ταραμοσαλάτα! Το θυμάμαι καμιά φορά όταν σε αυτό το διάστημα φτιάχνω 5-6 πιάτα και ένα γλυκό και γελάω. Δεν αλλάζω με τίποτα όμως εκείνες τις πρώτες μαγειρικές αλχημείες στο Παρίσι. Το τρίπτυχο ήταν: σκόρδο, κρεμμύδι, μπρόκολο. Κάθε μέρα μαγείρευε και άλλη από την παρέα και οι άλλες έκαναν τα πειραματόζωα ( γατάκια στο “Κάτι ψήνεται”, είστε πολύ πίσω).
Κάποια στιγμή όμως αναγκάζεσαι να ανεβάσεις ταχύτητες και ποιότητα. Υπάρχουν τόσα πράγματα που πρέπει να γίνουν που το όλο θέμα της μαγειρικής χρειάζεται οργάνωση και χορογραφημένες κινήσεις. Μην το αφήνεις όμως. Είναι πραγματικά υπέροχο να δίνεις στον εαυτό σου και στους άλλους ένα μικρό κομμάτι καθημερινής πολυτέλειας. Στο κάτω κάτω καις και θερμίδες (για να τις πάρεις πίσω μετά αλλά δεν πειράζει!).