Όταν είσαι παιδί, οι φιλίες σου βγαίνουν αυθόρμητα σαν το γέλιο. Είναι μια φυσιολογική λειτουργία όπως το φαγητό ή το παιχνίδι.
Όταν είσαι στην εφηβεία τα πράγματα γίνονται λίγο πολύπλοκα, με πολύ μελόδραμα, πολύ γέλιο και πολύ κλάμα.
Όταν μεγαλώνεις ξαναγυρίζεις στο απλό. Αλλιώς όμως. Είναι πολύ πιθανό να μην δώσεις παράσταση αρχαίου δράματος στη φίλη που σε πλήγωσε. Πολύ απλά, ξαφνικά θα έχεις “πολλή δουλειά”, “δεν θα παίρνεις ανάσα”, θα θες ν’αράξεις και να τα πείτε “από βδομάδα” μέχρι να φτάσει να γίνει απλά μια μικρή φωτογραφία στη λίστα με τους facebookικούς σου φίλους που λίγο καιρό μετά δεν θα κάνεις ούτε poke αλλά και οι δύο θα ντρέπεστε να παραδεχτείτε την αλήθεια και να πατήσετε το γαμη…νο το delete.
Ποιος ξέρει, μπορεί να φταίει το ότι είμαστε γυναίκες. Οι φιλίες των αντρών εξυμνούνται κατά τους αιώνες μέσω κάθε μορφής τέχνης. Από Αχιλλέα και Πάτροκλο μέχρι Μπόλεκ και Λόλεκ οι άντρες κάπως τα καταφέρνουν καλύτερα. Ή δεν το ψάχνουν και πολύ δεν ξέρω. Η πιο διάσημη ταινία που αναφέρεται σε γυναικεία φιλία (βλ. Θέλμα και Λουίζ) καταλήγει να πεθαίνει κόσμος.
“Φύσει μέν ἐστιν ἄνθρωπος ζῷον πολιτικόν. Άνθρωπος μόνος: ή θηρίο ή Θεός”. Είπε ο Αριστοτέλης. Δεν θυμάμαι να είπε όμως ο κυρ Αρίστος (καλά αυτοί οι αρχαίοι επίθετα δεν είχαν;) πόσο δύσκολο μπορεί να γίνει από ένα σημείο και μετά το να μην είσαι μόνος. Ξέρεις, από την άλλη μεριά της πόρτας, στον κόσμο των μεγάλων. Όχι αδύνατο φυσικά αλλά δύσκολο. Η φιλία είναι όπως κάθε σχέση ένα λουλούδι, αν δεν ποτιστεί, θα πεθάνει. Και δεν φαντάζεσαι πόσα μα πόσα λουλούδια μπορεί να δει κανείς να πεθαίνουν σε μία και μόνη ζωή. Γι’αυτό πρόσεχε να ποτίζεις τακτικά τα λουλούδια σου, να τους βγάζεις τα αγκάθια, να βρίσκεις χρόνο να τα περιποιείσαι γιατί έχει πιο πολλή πλάκα να μεγαλώνεις με παρέα.
Τέλος, άνοιξε τα μάτια σου και πάρε χαμπάρι ποιοι σε αγαπάνε πραγματικά πριν να είναι πολύ αργά. Θα κάνει καλό στην ψυχούλα σου.
Σ’αγαπώ.