Tα Κακά Παιδιά

…Και δεν αναφέρομαι στο  Will Smith και τον Martin Lawrence, από την ομώνυμη ταινία. Αλλά στον Βαγγέλη, Θανάση, Στέλιο, Στράτο, Μήτσο, Άρη και λοιπά «βαριά σαν ιστορία» ονόματα, γιατί μη μου πείτε ότι έχετε γνωρίσει κανέναν από δαύτους και τον λέγαν  Αγάπιο ή Ευγένιο? Στη δική μου ιστορία πάντως έχουν τέτοια ονόματα και είναι τα λεγόμενα κακά παιδιά που κάνουν τα  παραμύθια για πρίγκιπες και ιππότες να μοιάζουν απλά bed time stories!

Το ροζ λοιπόν δεν υπάρχει σε αυτές τις ιστορίες, κυριαρχεί το μαύρο… ανεξίτηλο στην ψυχή και την καρδιά μας, αλλά εμείς εκεί κολλημένες σαν την τσίχλα στο παπούτσι. Μας φτύνουν, μας περιφρονούν, μας πληγώνουν, μας απατούν, μας εξαπατούν, μας εγκαταλείπουν, μας μειώνουν , μας κάνουν ένα με το χώμα,  αλλά εμείς εκεί, κουρνιασμένες στο χαλάκι των ποδιών τους να περιμένουμε λίγα δευτερόλεπτα ύπαρξης στο οπτικό τους πεδίο. Κι όμως είναι ο έρωτάς μας, ο απόλυτος, που λέει και το άσμα, ο αγιάτρευτος που λέει ένα άλλο, η αρρώστια μας, ο ένας και μοναδικός μας, ο θεός μας, ο ήλιος ο καλοκαιρινός μας, η ουσία της ύπαρξής μας, και το νόημα της ζωής μας.

Γιατί όμως μας έλκουν τόσο τα «κακά παιδία»; Είμαστε μαζόχες; Ή τελικά υπάρχει κάποια Φροϋδική εξήγηση περί έλξης προς το δυνατό αρσενικό ; Μας εξιτάρει η περιπέτεια και προκειμένου να τη ζήσουμε θυσιάζουμε την ασφάλεια και τη στοργή που γαλουχηθήκαμε να αναζητάμε σε έναν άνδρα από τα prenatal γεννοφάσκια μας; Πώς αφηνόμαστε να ερωτευτούμε έναν “παλιοχαρακτήρα”, “νάρκισσο”, “φιλοτομαριστή”, “ακατάλληλο” για εμάς άνδρα; Γιατί υποτιμάμε τόσο το εγώ μας με ρίσκο να βλάψουμε ανεπανόρθωτα την αξιοπρέπεια και την αυτοπεποίθηση μας;

Πολλά τα ερωτήματα και μια μεγάλη απορία. Ενώ “υπάρχουν και καλά παιδιά στην κοινωνία μέσα που έχουνε φιλότιμο, αισθήματα και μπέσα” που λέει και ο Καζαντζίδης, γιατί εμείς τους αγνοούμε; Μήπως επειδή έχουμε άλλοι χρήση για αυτούς; …είναι οι άντρες φίλοι μας! Τους κάνουμε φίλους μας για να έχουμε έναν ώμο να κλαίμε όταν θα έχουμε φάει κιλά χυλοπίτας σερβιρισμένης με όλες τις παραλλαγές από το «κακό» παιδί μας! Και ενώ μας λέει ο δόλιος πόσο μας αξίζουν τα καλύτερα, εμείς εκεί να σπαράζουμε που τα «χειρότερα» δεν σηκώνουν το τηλέφωνο. Είναι που μας αρέσουν τα δύσκολα? Που θέλουμε πρόκληση?  Που πιστεύουμε πως για εμάς θα αλλάξει και θα γίνει από το αλάνι μας το λιμάνι μας? Ανεξήγητο… σαν τη γυναικεία ψυχοσύνθεση!

 Τελικά ο έρωτας  αξίζει μόνο αν μας πονάει; ..όχι, βέβαια, γιατί ευτυχώς μπορεί να ερωτευόμαστε τα κακά παιδιά , αλλά  παντρευόμαστε τα καλά! Ελπίζω…