“Όταν ήμουν μικρός, και υπέφερα απ’ τις στενοχώριες των παιδιών (γιατί δεν λέω καλά το σίγμα; γιατί δεν πήρα 10 στην Αριθμητική; πού πήγε η γιαγιά όταν πέθανε;) η μαμά μου καθόταν πλάι μου στο κρεβάτι τα βράδια και μου ζητούσε να της πω τα ‘ουφάκια’ μου (υποκοριστικό του ‘ουφ’). Έπειτα, έκανε μια με το χέρι, τα ‘παιρνε απ’ το στήθος μου όπου με πλάκωναν (διότι τα ουφάκια, καίτοι αόρατα, είναι βαριά τ’ αφιλότιμα), τα πετούσε στο πάτωμα και τα πατούσε σαν κατσαρίδες μέχρι να ψοφήσουν. Η ανακούφισή μου ήταν άμεση κι απέραντη.
Στο ίδιο πνεύμα, και με την ίδια (αν όχι μεγαλύτερη αγάπη) το Κουτάβι κι εγώ σκοτώνουμε εδώ και χρόνια τα ουφάκια ο ένας του άλλου. Και το συνιστώ ανεπιφύλακτα – μόλις προ ολίγου απαλλάχθηκα από λίαν επαχθές ουφάκι, και νιώθω πολύ καλύτερα…”
Από Auguste Corteau
Σ.Σ. Μου άρεσε πολύ αυτό το κειμενάκι και του το ‘κλεψα!
 |
| Painting called Alice In Wonderland, by George Dunlop Leslie. |