Νηστεία: Ψηλά τα χέρια!

Είναι πραγματικά παράξενο το πώς μπορεί να μεταλλαχθεί η σχέση ενός ανθρώπου με τη θρησκεία με την πάροδο του χρόνου. Κάποτε πίστευα πραγματικά σε μερικά πράγματα με όλη τη δύναμη της παιδικής και της εφηβικής μου ψυχής. Και δεν έβλεπα πραγματικά κανέναν απολύτως λόγο γιατί να μην τα πιστεύω κιόλας. Μέχρι που σιγά σιγά, όσο κι αν ήθελα, όσο κι αν κρατιόμουν με νύχια και με δόντια να διατηρήσω κάποιες από τις παλιές μου πεποιθήσεις, εκείνες μου γλιστρούσαν αδιάκοπα από τα χέρια σαν βιοχλαπάτσες. Επειδή αν αρχίσω να μιλάω για όλους τους προβληματισμούς μου σχετικά με το Θεό και τη θρησκεία, πρώτον όλοι θα βαρεθούν και θα φύγουν, δεύτερον μέρες που ‘ναι θα έρθει η Λουκά κάτω από το σπίτι μου και θα ρίχνει μολότοφ και τρίτον όντως μέρες που ‘ναι, άστο καλύτερα (βλέπεις τουλάχιστον ακόμα σέβομαι κάποια πράγματα).

Θα σου πω όμως για τη νηστεία. Και για να σε προλάβω, ξέρω, το κάνουμε για μας και όχι για την Εκκλησία κλπ. Ωραία λοιπόν. Για μένα. Όταν ήμουν πιο μικρή θεωρούσα ότι όλο αυτό είναι μια δοκιμασία η οποία έχει ως ανταμοιβή τη μαγειρίτσα και το αρνί της Κυριακής. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι δε χρειάζεται να βασανιστώ για να φάω αρνί και ότι το τρώω όποτε γουστάρω. Παρόλ’αυτά συνέχισα ανελλειπώς τη νηστεία της Μεγάλης Εβδομάδας κάθε χρόνο. Πριν από 2-3 χρόνια, αποφάσισα ότι διαθέτω πλέον το ψυχικό σθένος να νηστέψω για 40 μέρες. Όχι σε στυλ διαγωνισμού. Πραγματικά προσπάθησα να επικοινωνήσω με το Θεό, να προσευχηθώ, να ταυτιστώ με τα Πάθη (γιατί αυτό δεν είναι το νόημα; Να νιώσεις λίγο τη στέρηση, τον πόνο του Ιησού; Ή κι αυτό μου το είπανε λάθος;) Το μόνο που κατάφερα ήταν να στερηθώ λείαν λαχταριστό φιλέτο στο El Bandoneon -στο οποίο φυσικά και πήγαμε μόνο όταν εγώ νήστευα το κρέας και ακόμα το κλαίω. Από επικοινωνία τίποτα…

Θυμάμαι πάντα τη μαμά μου να αποκαλεί Αντίχριστους και Αμαρτωλούς αυτούς που τρώγανε παγωτά και σουβλάκια τη Μεγάλη Εβδομάδα -και δεν είναι και καμιά θεούσα φαντάσου. Και σε ρωτάω: Τι έχω χάσει; Γιατί πρέπει να γουργουρίζει η κοιλιά μου για 5 μέρες από την έλλειψη γαλακτοκομικών; Δεν θα ήταν πιο λογικό, εκείνες τις μέρες να προσφέρουμε φαγητό σε αυτούς που πεινάνε; Γιατί μας πιάνει η φιλανθρωπία μόνο τα Χριστούγεννα; Μήπως γιατί τα Χριστούγεννα όλοι νιώθουμε πλούσιοι με όλα αυτά τα στολίδια και τη χαρούμενη ατμόσφαιρα και σκεφτόμαστε αυτούς που δεν έχουν ενώ το Πάσχα μπαίνουμε στη διάθεση του φτωχού και πεινασμένου; Και τελικά, θα πει κάποιος στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, ότι τα έθιμα μας χρειάζονται ένα ωραίο format & update;