Από Anonymous

“Με όoooλο τον στόλο” είναι η πρώτη αντιδραστική σου σκέψη αλλά προτού ξεστομίσεις κάτι τέτοιο, παίρνεις πρώτα μια βαθιά ανάσα γιατί ξέρεις ότι αυτός ο δρόμος θα ‘ναι μακρύς. Αυτή η συζήτηση δεν τελειώνει ποτέ με ηρεμία για έναν απλούστατο λόγο: δεν υπάρχει σωστή απάντηση. Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Έχεις μπει στη νέα σου δεκαετία που σημαίνει ότι στα σίγουρα αυτή δεν είναι η πρώτη σου σχέση. Πάνε οι εποχές του απόλυτου έρωτα με ένα σύντροφο παντοτινό (αυτόν τον ρόλο μόνο η ΙΟΝ αμυγδάλου τον παίζει στη ζωή σου πλέον).

Ξεκινάς λοιπόν μια καινούρια σχέση με κάθε καλή διάθεση, είσαι μέσα στον έρωτα, περνάς τέλεια, και με την πάροδο του χρόνου όπως είναι λογικό, έρχεται η οικειότητα στο ζευγάρι. Όλα πολύ καλά ως εδώ. Κι εκεί που είναι όλα μέλι γάλα και κάθεσαι χαλαρά στον καναπέ πίνοντας το κρασάκι σου αμέριμνος/η, γυρνάει ο καλός/ή σου και σε ρωτάει με ένα χαρακτηριστικό τόνο δήθεν ανέμελο: “Αγάπη, μιας και το φέρνει η συζήτηση, με πόσους/ες έχεις πάει πριν από μένα? (σημείωση ότι η συζήτηση δεν το φέρνει ποτέ… η περιέργεια το φέρνει). Πνίγεσαι στη γουλιά σου από το ξαφνικό της ερώτησης, νιώθεις μια φλόγα να ξεκινάει από το στομάχι σου και  να ανεβαίνει προς τα πάνω, την καταπιέζεις με κάθε σου κύτταρο, και προσπαθείς μέσα σε δευτερόλεπτα να κρύψεις την αμηχανία σου/θυμό και να βρεις τη ιδανική απάντηση. Κι αυτό γιατί: αν αναφέρεις μικρό αριθμό θεωρείσαι άπειρος αν είσαι άντρας κ κορίτσι για σπίτι αν είσαι γυναίκα. Αν αναφέρεις μεγάλο αριθμό θεωρείσαι τσ@ύλ@ αν είσαι γυναίκα και έμπειρος αν είσαι άντρας (αν και οι εποχές έχουν αλλάξει και ο άντρας με πααάρα πολλές “κατακτήσεις” θεωρείται απλά… ότι να ναι...) Αν πάλι είσαι θαρραλέος αρκετά να πεις την αλήθεια, τότε εγκυμονούν οι εξής ερωτήσεις: Ονόματα? Πριν πόσο καιρό έγινε? Μιλάτε? Και η πιο τραγική ερώτηση: και γιατί χωρίσατε? Αν τα απαντήσεις όλα αυτά… είσαι πάλι χαμένος/η από χέρι. 

Και κάπου εκεί αρχίζεις να το χάνεις γιατί το έργο το χεις ξαναδεί…. και σκέφτεσαι ” μα τι σημασία έχει τώρα” όταν εκείνη τη στιγμή είσαι με έναν άνθρωπο που θες ολοκληρωτικά και περνάς υπέροχα? Γιατί αυτή η περιέργεια για το παρελθόν του άλλου πρέπει να μπαίνει ανάμεσα στο ζευγάρι? Γιατί πρέπει ο ένας να χώνει τη μύτη του στη ζωή του άλλου όταν το παρελθόν μένει στο παρελθόν? Και φυσικά, γνωρίζεις ότι παρότι ο/η σύντροφός σου μπορεί να ξεχνάει τι έφαγε την προηγούμενη μέρα, αυτόν τον αριθμό που θα δώσεις, θα τον θυμάται για πάντα όμως. Και αν κατά λάθος, λέμε κατά λάθος, ξεχάσεις κανένα και είσαι αρκετά γκαντέμης/ω να πετύχεις τον “αριθμό” αυτό στο δρόμο… μαύρο φίδι που σε έφαγε! Γιατί λοιπόν δεν μπορούμε να αφήσουμε το παρελθόν να κοιμάται στο παρελθόν και να ασχολούμαστε μόνο με το μέλλον του ανθρώπου που αγαπάμε?