Αφιερωμένο στους ... πρώην

Και τί δεν έχουμε πει για αυτούς τους άμοιρους τους πρώην!!! Και ναι…άμοιρους, γιατι όταν οι γυναίκες μαζευόμαστε μαζί για να πούμε τον πόνο μας , ένα σταυρουδάκι να λέμε και την αλήθεια, το χρειάζονται…

Όταν εχεις φτάσει στα 30, και έχεις ήδη μια προυπηρεσία περίπου 12 χρόνων στην αγορά  (να μας κόβανε και ένσημα καλά θα ήτανε), πολλά έχεις πει και μη σου πω έχεις κανει. Να σου θυμήσω? Χμμμ…για να δούμε…όταν λοιπόν έρχεται αυτή η δύσκολη στιγμή που όλα μοιάζουν να σου χαλάνε τον ύπνο και ήδη έχεις συζητήσει με τον ενδιαφερόμενο χωρίς να βγάζεις νόημα, έχεις βαρέσει υστερία,  έχεις βρίσει (ακόμη και αν το έχεις μετανιώσει μετά), έχεις γίνει ντεντέκτιβ (σα να βλέπω τα ρανταρ να φυτρώνουν στο κεφάλι σου) … τόσο ικανή που όχι μόνο θα σε δέχονταν στο FBI/CIA αλλά θα έπαιρνες την θέση και με αριστείο…γιατί μη μου πείς ότι ξέχασες τις φορές που έπαιρνες το αμάξι παρά το γεγονός ότι η βενζίνη ίσα που σε έβγαζε και οδηγούσες αγχωμένη μέσα στη νύχτα (ναι, η ασφάλειά σου δεν περνά από το μυαλό σου όταν  αυτό θολώνει) ανηφόρες κατηφόρες για να τη στήσεις έξω από το σπίτι του προκειμένου να δεις αν είναι εκεί, ούτε τις φορές που έψαχνες εναγωνίως το κινητό του ή τα συρτάρια του  όταν  έκανε μπάνιο μόνο και μόνο για να σιγουρευτείς ότι δεν μπαινοβγαίνει και καμία άλλη όταν εσύ λείπεις.

Και φυσικά…μην ξεχνας τις βραδιές που έχεις οργανώσει με τις φίλες σου και τον κολλητό σας το ουίσκι/κρασί/βότκα κλπ, με θέμα “ ο πρώην και τα ψέματα/ η απιστία/ η προδοσία /η αχαριστία”,  και δε συμμαζεύεται… Γι’αυτό σου λέω, το σταυρουδάκι καμιά φορά δεν αρκεί. Να λέμε και την αλήθεια; δεν τα επικροτείς όλα αυτα αλλά για να καταλάβουν οι άντρες γιατί ίσως τα κανεις, πρέπει α. να χουν γυναικείες ορμόνες και β. Να πιστέψουν ότι έχουν ακούσει πολλά τα αυτάκια σου, μα πάρα πολλά…από αυτά τα λόγια τα μεγάλα, τα φουσκωμένα, ότι έχεις χορτάσει από υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα και υποκρισία και ότι απλά δεν έχεις  χρόνο πια για μ@λ@κίες. Πόσο διαφορετικά όμως θα ήταν  τα πράγματα αν και αυτοί ήταν  πιο ειλικρινείς με τα συνασθήματά τους και τα δικά σου…

Πέρα από αυτά όμως, το θέμα είναι ότι με την πάροδο των χρόνων και μέσα από τις αποτυχίες τις δικές τους και τις ταλαιπωρίες τις δικές σου, βγαίνει και ένα καλό (ή τουλάχιστον καλό θα ήταν να το βλέπαμε και λίγο από τη θετική πλευρά). Μαθαίνουμε ποιες εμείς είμαστε, ποιες είναι οι δικές μας δυνάμεις και πως να γίνουμε εμείς καλύτερες, όχι για αυτούς, αλλά για εμάς τις ίδιες. Και αυτό το μάθημα δεν έρχεται μόνο από αυτούς που μας πλήγωσαν αλλά και από αυτά τα πραγματικά καλά παιδιά που εμείς οι ίδιες αφήσαμε πίσω (ναι από αυτά που μετά χτύπαγες το κεφάλι σου στον τοίχο αλλά ήταν αργά…κάποια άλλη το εντόπισε αυτό πιο έγκαιρα, γλουπ).

Μένοντας λοιπόν σε αυτό το σημείο και  θέλοντας να πιστεύω ότι έστω και με κόπο έφτασα στο στάδιο αυτό που να νιώθω πιο ολοκληρωμένη και συγκροτημένη από ποτέ, θα ‘θελα να πω και ένα ευχαριστώ σε όλες αυτές τις  ψυχές των πρώην μου, που με έκαναν αυτή που είμαι. Ε, και στο κάτω κάτω, μόνο τα άσχημα θα θυμόμαστε? Περάσαμε και ωραίες στιγμές βρε αδερφέ!