Από Elli L.
Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αδέρφια! Και αν και έχω μόνο έναν αδερφό είμαι απόλυτα ικανοποιημένη με το γεγονός ότι έχω έστω ένα. Οι αδερφικές σχέσεις βέβαια, σαν όλες τις άλλες, δεν είναι πάντα αρμονικές και εύκολες. Παρόλο που εδώ η σχέση προϋπάρχει ως δεδομένη λόγω συγγένειας εξ’αίματος δεν σημαίνει ότι δεν θέλει αγάπη και καλλιέργεια. Γιατί τα αδέρφια έχουν πολλούς λόγους να μην ταιριάζουν , να μην τα βρίσκουν, αλλά έναν λόγο να τα ξεπερνάνε πάντα: είναι αδέρφια!
Η θεωρία του κρασιού που καλυτερεύει όσο ωριμάζει, βρίσκει και εδώ την εφαρμογή της. Όσο ήμασταν πιο μικροί είχαμε πολλούς λόγους να «σφαζόμαστε» με τα αδέρφια μας, και όλα ξεκινούσαν από τοσοδούλες αφορμές όπως μου πείραξε τα μαλλιά, μου πήρε τα παιχνίδια, μου έφαγε το μπιφτέκι, με είπε χοντρό/ή….Όσο μεγαλώναμε οι κόντρες αγρίευαν και γίνονταν εφηβικές…μαρτύρησες πως καπνίζω κρυφά, διάβασες το ημερόλογιό μου, πείραξες τα πράγματα μου και είπες στη μαμά για το ραντεβού μου στο παγκάκι της πλατείας.
Και τα χρόνια πέρασαν και η απόσταση αντί να μεγαλώνει ξαφνικά αρχίζει να μικραίνει! Γιατί οι ζωές μας αρχίζουν να συγκλίνουν – ιδίως αν η διαφορά στα χρόνια είναι κοντινή- και τότε η αδερφική σχέση αποκτά δέσιμο ανάλογο του αίματος. Τουλάχιστον έτσι πρέπει, γιατί οι φίλοι και οι σχέσεις έρχονται και παρέρχονται, ενώ τα αδέρφια δεν χωρίζουν ότι και να γίνει. Έτσι πρέπει να είναι. Έχεις πλέον κοινές ανησυχίες, κοινά προβλήματα στη δουλειά, στην οικογένεια, στο σπίτι, και σε όλα αυτά χρειάζεσαι τη δύναμη που θα σου δώσει η αγκαλιά του αδερφού/ής και θα είναι ανιδιοτελής! Γιατί σε έναν κόσμο ιδιοτέλειας και συμφεροντολογίας, τα αδέρφια πρέπει να είναι πιασμένα χέρι-χέρι σαν την παλιά αναμνηστική φωτογραφία και ενωμένα μέχρι το τέλος.
Δεν χρειαζόμαστε λόγο για να επικοινωνήσουμε με τα αδέρφια μας, αλλά και ούτε και να τα λέμε αποκλειστικά μέσω ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης ή μέσω κινητού τηλεφώνου! Δεν είμαστε ούτε FB bodies , αλλά ούτε και επαφή στο κινητό, για να την ανακαλέσουμε, είμαστε αδέρφια και αυτό σημαίνει κοιταζόμαστε στα μάτια, πρόσωπο με πρόσωπο, γιατί έτσι ερχόμαστε κοντά στους δημιουργούς μας, τους γονείς μας, ένα άλλο ιερό κεφάλαιο στη ζωή μας.
Ας βρούμε λοιπόν παραπάνω λόγους για να μιλάμε/βρισκόμαστε πιο συχνά με τα αδέλφια μας, ας δώσουμε σημασία σε αυτά που μας ενώνουν και όχι σε αυτά που μας χωρίζουν, ας ξεφυλλίσουμε μαζί τους τα άλμπουμ της παιδικής μας ηλικίας και ας θυμηθούμε τις σκανταλιές που σκαρώναμε μαζί τα μεσημέρια που αντί για σιέστα κάναμε φιέστα, και ίσως ο κόσμος μας γίνει λιγάκι πιο όμορφος.
Αφιερωμένο σε όλα τα αδέρφια.