Βασιλική στη…Βασιλική Κινστέρνα |
Αφού μάθουμε και να περπατάμε και τέλος αρχίζει η μύηση στο μαγικό κόσμο των λέξεων. Όταν η μανούλα, ή όποιος έχει αναλάβει να μας διδάξει, γίνεται δάσκαλος της μητρικής, ρουφάμε αχόρταγα κάθε νέα λεξούλα και την αναπαράγουμε καμαρωτά σε κάθε ευκαιρία. Αργότερα, γύρω στα 8 μας χρόνια, χωρίς να καταλάβουμε καλά καλά το πώς, αρχίζουμε να μαθαίνουμε την πρώτη ξένη γλώσσα και λίγο αργότερα ίσως και μία δεύτερη. Με τη διαφορά ότι, όσο τα χρόνια περνούν, η διαδικασία αρχίζει σιγά σιγά να μας βαραίνει, μέχρι που στην εφηβεία ο ρυθμός αφομοίωσης μπαίνει σε slow motion καθώς το μυαλό τιγκάρει από ένα σωρό άλλα…Τουλάχιστον όμως ξέρουμε ότι σε λίγο καιρό το ”μαρτύριο” όπως φαντάζει στους περισσότερους, θα τελειώσει.
Η ζωή τα φέρνει έτσι καμιά φορά, που απ’το πουθενά, η διαδικασία πρέπει να ξεκινήσει από το μηδέν. Ή τουλάχιστον έτσι το νιώθω εγώ τώρα. Μόνο που τώρα τα πράγματα δεν είναι ούτε πηγαία ούτε αυθόρμητα, ούτε εύκολα. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας αφομοίωσης, κάθε λέξη παλεύει να γαντζωθεί και να μείνει στο νου, να διασταυρωθεί με κάτι παλιό, να βρει τη θέση της για πάντα στη συνείδηση. Κάθε επιτυχημένη μικροεπικοινωνία μοιάζει με νίκη και με βήμα προς την αποκωδικοποίηση ενός καινούργιου κόσμου. Και όλο αυτό είναι στ’αλήθεια παράξενα όμορφο..!
Βασικά το θαύμα της ζωής έχει εξελιχθεί σε θαύμα της επιβίωσης..γιατί όλα γίναν δυσκολότερα σε έναν κόσμο όπου οι λέξεις βγαίνουν απο το στόμα αλλά είναι τόσο ανάλαφρες σαν τις σαπουνόφουσκες που κάναμε παιδιά!Ο λόγος και τα έργα μας δεν έχουν πια βαρύτητα όπως παλιά,είναι απλά άναρθρες κραυγές που απευθύνονται στο κενό.. elli.l