Συνέντευξη: Vikaela Morgan
Αρχικά να σ’ευχαριστήσω για τη συνέντευξη. Ξέρω πόσο πολυάσχολη είσαι με το Γράψιμο και το Νοικοκυριό.
Εγώ ευχαριστώ. Δηλαδή τι ευχαριστώ. Ευγνωμωνώ αιώνια. Ξέρετε είναι η πρώτη μου συνέντευξη και μπορεί και η τελευταία γι’αυτό μην ανησυχήσετε στιγμή. Θα τα ξεράσω όλα, ό,τι με ρωτήσετε.
Ωραία λοιπόν. Θέλω να μου πεις αρχικά πώς βρέθηκες στην Κωνσταντινούπολη. Ένα κορίτσι σαν εσένα θα το φανταζόταν κανείς στη Βιέννη, στο Παρίσι, στο Λονδίνο, έστω στο Άμστερνταμ. Αλλά ποτέ στην Τουρκία.
Να σας πω. Μια μέρα εκεί που περπατούσα αμέριμνη στο δάσος του Χαλανδρίου, είδα στον κορμό ενός δέντρου μια Μεγάλη Κουφάλα. Κι εκεί που αναρωτιόμουνα τι να είναι εκεί μέσα και πώς βρέθηκε εκεί αυτή η τρύπα, ένας μεγάλος πανέμορφος λαγός πέρασε δίπλα μου χοροπηδώντας. Τον ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα κι επειδή πάντα ζήλευα που η Τσέσικα Ράμπιτ είχε γκόμενο λαγό, αποφάσισα να μπω κι εγώ στην τρύπα και να τον ακολουθήσω για να ζήσω μαζί του το πάθος το τρελό και πριν καλά καλά το καταλάβω βρέθηκα στο Μπέγιογλου, στην καρδιά της Κωνσταντινούπολης.
Όλοι λένε ότι πρόκειται για μαγική πόλη. Πες μου τα 5 πράγματα που σε μαγεύουν στην Κωνσταντινούπολη.
Μμμ..να σκεφτώ. Ο σκουπιδιάρης, το πρωινό, οι γέφυρες, τα εμπορικά κέντρα και το τσάι. Τέτοιο τρομερό τσάι είχα να πιω από τα απίστευτα tea parties του Καπελά.
Τα περισσότερα τα καταλαβαίνω αν και είναι λίγο ασυνήθιστες επιλογές! Αλλά τι ακριβώς εννοείς με τον σκουπιδιάρη;
Επειδή ως γνωστόν είμαι νοικοκοιρούλαχαρωπήπουκάνωδουλειέςσανστραπή θεωρώ συγκλονιστική ανακάλυψη του Τουρκικού πολιτισμού το να σου χτυπάει το κουδούνι κάποιος και απλά να του πασάρεις τη σκουπιδοσακούλα χωρίς να ασχολείσαι με το να κατέβεις, να πας μέχρι τον κάδο, να χωρίσεις τα πλαστικά από τα χαρτικά και τα γυάλινα και χωρίς να πρέπει να τσακωθείς με το λατρεμένο σου λαγό που δε σηκώνει το κουλάδι του να πάρει τη σακούλα φεύγοντας για τη δουλειά και πάει λέγοντας. Με καταλάβατε;
Απολύτως! Κι εγώ γυναίκα είμαι άλλωστε, τα ίδια προβλήματα έχω. Και τι σιχαίνεσαι;
Ντροπή που το λέω, εγώ είμαι τόσο καλό κορίτσι κανονικά αλλά μισώ τον κύριο που έχουνε να τραγουδάει στις 4:30 το πρωί. Δε φταίει κι αυτός, τη δουλειά του κάνει αλλά δε σκέφτηκε κανένας να τον βάλει λίγο νωρίτερα; Άσε που δεν ξέρω και τους στίχους μήπως συγκινηθώ τουλάχιστον από το νόημα γιατί από ρυθμό δε λέει τίποτα το song.
Επίσης, μου τη δίνει αφόρητα που με βάζουν όλοι να βγάζω τα παπούτσια μου. Μα δε σέβονται ότι ένας άνθρωπος μπορεί να έχει ένα μικρό φετίχ τέλος πάντων; Τα βλέπω στην είσοδο των σπιτιών να με κοιτάζουν λυπημένα και με πιάνει η καρδιά μου. Άσε που δε μπορώ να περπατάω ξυπόλητη.
Τέλος, η κίνηση στους δρόμους είναι φρικτή και κινδυνεύεις ανά πάσα στιγμή να σε λιώσουν τα αυτοκίνητα. Μια φορά μάλιστα, η πέτρα που πετάχτηκε από ένα διερχόμενο αυτοκίνητο μου διέλυσε το πόδι. Ακόμα έχω σημάδι, σταθείτε να σας δείξω.
Πω, πω! Όντως τραγικό. Για πες μου τώρα, ξέρω ότι είσαι λάτρης του καλού φαγητού. Φαντάζομαι θα έχεις ξετρελαθεί από την πολίτική κουζίνα!
Αχ, κυρία Morgan μου με τον πόνο μου παίζετε; Τρεις μήνες εδώ πέρα ακόμα προσπαθώ να ανακαλύψω τη μαγεία της Πολίτικης κουζίνας, μήπως και γράψω κανένα αρθράκι της προκοπής στο blog αλλά τίποτις. Έχω φάει με το λαγό μου σε εστιατόρια από 2 μέχρι 200 λίρες το άτομο και όλο κάτι μου λείπει. Τη μία αλάτι, την άλλη κρέμα, την άλλη σως, την άλλη μπεσαμέλ, την άλλη λεμόνι, την άλλη μυρωδικά, την παράλλη γαρνιτούρα. Με λίγα λόγια έχω καταλήξει σε δύο πορίσματα:
1. Η τουρκική κουζίνα είναι θεϊκή αν δεν έχεις δοκιμάσει την ελληνική.
2. Για να φας εξαιρετικό φαγητό στην Κωνσταντινούπολη πρέπει να το μαγειρέψεις. Κι εγώ μαγειρεύω πολύ ωραία απ’ότι λένε. Όποτε θέτε να σας κάνω το τραπέζι.
Πολύ ευγενικό εκ μέρους σου Αλίκη. Πάντως με όλα αυτά που μου λες καταλαβαίνω ότι δεν είσαι και πολύ ενθουσιασμένη από την Πόλη.
Μα δεν είμαι. Τόσα χρόνια μπαινοβγαίνω σε τρύπες και πάντα ανακάλυπτα μαγικά πράματα. Εκεί 3 μήνες ψάχνω, ψάχνω και τίποτα δε βρίσκω. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, μια μέρα περπατούσα αμέριμνη ψάχνοντας για καμιά περιπέτεια και κατά λάθος έπεσα σε μια τρούπα μαγική και ξαναβγήκα στο Χαλάνδρι. Και όχι τίποτε άλλο, μου λείπει φρικτά ο λαγός μου.
Έχεις κι εσύ τα δίκια σου. Αλλά δες το σα μια ευκαρία να κάτσεις και να γράψεις όλες εκείνες τις ιστορίες που έχεις στο σεντούκι. Ακούγονται φήμες ότι το blog το έχεις παρατήσει τελείως φέτος το καλοκαίρι. Οι αναγνώστες μπαίνουν και βλέπουν όλο τα ίδια. 5 είναι όλοι κι όλοι. Δε φοβάσαι μη βαρεθούν κι αυτοί και σταματήσουν να διαβάζουν;
Φοβάμαι λέει; Χέζομαι πάνω μου. Αλλά τι να κάνω; Μ’ έφαγε ο έρωτας. Μη κι ερωτευτείτε λαγό ποτέ σας λέω. Πολύ τρέξιμο.
Θα το έχω υπόψη μου. Δυστυχώς δεν έχουμε άλλο χρόνο. Αλλά ελπίζω να σε ξανασυναντήσω σύντομα. Και κοίτα να έχεις κάτι της προκοπής να μου παρουσιάσεις γιατί μπορεί να με πλήρωσες καλά για τη συνέντευξη αλλά έχω κι εγώ δουλειές, δεν μπορώ να χάνω το χρόνο μου έτσι.
Υπόσχομαι.