Το μυαλό μοιάζει με κουτί από παζλ. Μέσα του χιλιάδες κομμάτια. Κάθε κομμάτι μια μικρή ιστορία. Να σου χαρίσω μία; Μήπως και καταλάβεις γιατί, εγώ που σου ορκίστηκα ότι σιχαίνομαι τους αποχωρισμούς διαλέγω να ζήσω ακόμη έναν, μεγάλο κι επίπονο; Με πονάει ο αποχωρισμός, αλλά λυγίζω μπροστά στην ομορφιά και η ψυχή μου την αποζητά αδιάκοπα σαν όαση στην έρημο.
Πάρε. Σ’αγαπώ…
Καλωσόρισες!Ποιός φεύγει?Ποιός αποχωρισμός?..ποιό κουτί, πιό παζλ?Παρακαλώ απάντησε μου γιατί με γέμισες απορίες μετα-Πασχαλιάτικα!!!
λυγμ!!! οποιος αγαπά όμως δεν ξεχνά….