Μήνυμα αγάπης...

Μπορεί ο τίτλος αυτού του ποστ να είναι “πιο-κλισέ-πεθαίνει” αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτε καλύτερο αυτή τη στιγμή για να εκφράσω το πώς νιώθω. Τα είχα ξαναπεί και όταν η Αλίκη έκλεισε ένα μήνα αλλά τότε ήταν πολύ νωρίς ακόμα για να έχω κανονική εικόνα του τι γίνεται. Πάρα πολύς κόσμος μπήκε στο blog τον πρώτο καιρό, προφανώς για να δει τι παίζει και αν του ταιριάζει. Η αλήθεια είναι ότι μεγάλη μερίδα του ανδρικού πληθυσμού που έκανε την απόπειρα να παρακολουθήσει, έφυγε τρέχοντας κλείνοντας τ’αυτιά στα ραδιοκύματα γυναικείας μουρμούρας που ανέβλυζαν από τις ιστορίες του blog. Όμως επιμένω ότι η Αλίκη δεν απευθύνεται μόνο σε γυναίκες. Αν σας προδιαθέτει τόσο πολύ το όνομα, να κοτσάρουμε από δίπλα κι ένα αντρικό! (Η Αλίκη και ο Θύμιος στη Χώρα των Μεγάλων. Μόνο που τότε το blog θα παραπέμπει αλλού ή όπως είπε κι ο Αλέξανδρος: ” Μια λέξη να προσθέσεις στο τέλος και την επόμενη μέρα θα γίνει χαμός από κόσμο!”)

Οι γυναίκες από την άλλη ασχολήθηκαν πιο σοβαρά: πολλές το αγάπησαν, βρήκαν σε αυτό ένα κομμάτι απ’τον εαυτό τους ή έναν όμορφο τρόπο να περνάνε την ώρα τους. Κάποιες το αγάπησαν τόσο πολύ που αποφάσισαν να γίνουν κομμάτι του (Έλλη ευχαριστώ για την έμπνευση και τα υπέροχα κομμάτια που μας έδωσες απλόχερα -και κυρίως τζάμπα σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς) ή να γράψουν κάτι, να σχολιάσουν ή να συζητήσουν με άλλο κόσμο.

Και τώρα; Καθώς εκτός από “μαμά” της Αλίκης τυγχάνει να είμαι και δασκάλα, έχω αποκτήσει με τα χρόνια αυτή την άθλια συνήθεια των εκπαιδευτικών να κάθονται και να διαλογίζονται 15 μέρες 2 φορές το χρόνο και 3 μήνες το καλοκαίρι (ξέρω, αίσχος, αλλά μετά από ένα τέτοιο διαλογισμό βγήκε και η Αλίκη!) Επειδή λοιπόν το μόνιμο παράπονο των φίλων του blog εξακολουθεί να είναι το “δεν προλαβαίνω” παρόλο που αραιώσαμε τη συχνότητα, θα έχουν τόσο εκείνες όσο και οι άλλες που όλο λένε ότι θα μπουν και όλο κάτι τυχαίνει, την ευκαιρία να ξεφυλλίσουν τις ιστορίες από την αρχή, να σχολιάσουν με την ησυχία τους, να θυμηθούν, να τις κοινοποιήσουν (μην ξεχνιόμαστε, έχουμε κι εκείνα τα λάικ στο φεισμπουκ που έχουν σκαλώσει στα 89 και δεν μπορώ και τους μονούς αριθμούς γαμώτη μου…). Και θα επιστρέψουμε δριμύτερες από 22 Απριλίου. Στο μεταξύ, εξακολουθείτε να στέλνετε ιστορίες στο mail από το πώς περάσατε στην Καραϊβική το Πάσχα μέχρι το αν ήταν κριτσανιστή η πέτσα του αρνιού και υπόσχομαι ότι θα τα βλέπω όλα!

Πολλά πολλά φιλιά και σοκολατένια αυγά σε όλους!