Timing out!

Λένε πως ο χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος… και είναι, γιατί ουσιαστικά χωρίζεις από τη ζωή με τον άλλον/η. Αλλά δε χωρίζεις και από τη δική σου τη  ζωή. Αυτό σημαίνει πως ακόμα και αν είχες μάθει να μοιράζεσαι τις περισσότερες στιγμές του χρόνου σου με κάποιοv άλλο, τώρα πλέον θα πρέπει να τις περνάς με τον καλύτερο σου φίλο… τον εαυτό σου. Θα μου πεις όλο αυτό ακούγεται λίγο σαν απόσπασμα βιβλίου αυτοβοήθειας με τίτλο: «Χώρισες… και τώρα τι?», αλλά στην ουσία είναι μόνο η  πραγματική αλήθεια.

Και λέω η πραγματική γιατί έχουμε μάθει να ζούμε καταστάσεις που απέχουν πολύ από την ωμή πραγματικότητα. Οι σχέσεις μας για παράδειγμα, είναι πολλές φορές σαν ένα παιχνίδι τυφλόμυγα, όπου ενώ ξέρουμε ποιον έχουμε απέναντί μας στην πραγματικότητα δεν τον βλέπουμε, γιατί έχουμε κλείσει τα μάτια μας με ένα μαντήλι. Αυτό το μαντήλι που μας στερεί την καθαρή ματιά στα πράγματα, δεν είναι τίποτα άλλο από τις προσδοκίες μας, τα όνειρα μας, τα θέλω μας από αυτή τη σχέση,  που όμως επειδή το παιχνίδι είναι ομαδικό πρέπει να συμπίπτουν με αυτά του άλλου χρονικά. Το περίφημο «τάιμινγκ» που όλοι σχεδόν έχουμε ακούσει/πει στις σχέσεις μας. Είναι αυτό που στον αγώνα αγάπη vs  τάιμινγκ νικάει και εκτός έδρας! Γιατί μπορεί να αγαπάς τον άλλο/η αλλά αν δεν συμπίπτουν χρονικά τα θέλω του με τα δικά σου μάλλον θα πέσουν οι τίτλοι τέλους.   Γιατί αλλιώς ένας από τους δύο θα πρέπει να βάλει σε δεύτερη μοίρα τα ζητούμενά του και να καταπιεστεί ώστε να εκπληρώσει τα  δικά σου. Και τότε η σχέση εξελίσσεται σε ψυχαναγκασμό και αργά ή γρήγορα  τα απωθημένα στοιβάζονται και γκρεμίζουν το και καλά στέρεο οικοδόμημα της σχέσης σου.

Το ιδανικό λοιπόν – αν και στις σχέσεις συνήθως δεν κολλά αυτή η λέξη – είναι να έρχονται τα πράγματα ως φυσική εξέλιξη, χωρίς να χρειάζονται υπερανάλυση και υπερπροσπάθεια, γιατί τότε χάνουν την ουσία και γίνονται κάτι σαν πανεπιστημιακό πρότζεκτ, όπου είναι τόση η αναλυτικότητα του που χάνεται η κεντρική ιδέα. Και η κεντρική ιδέα πρέπει να είναι πάντα ιδέα και των  δύο, γιατί αλλιώς χάνονται χρονιές και δεν εννοώ  στο πανεπιστήμιο. Δεν χρειάζονται όλες αυτές οι ασκήσεις επί χάρτου για το πώς θα προχωρήσει η σχέση, όλες αυτές οι πρόβες χωρισμού, οι οδυρμοί, τα βαρύγδουπα λόγια τύπου «αν με αγαπούσες, θα έβλεπες στα μάτια μου τα μάτια των παιδιών μας», τα ναζάκια και τα θεατρινίστικα κόλπα που συνηθίζουμε εμείς οι γυναίκες – drama queens.   Γιατί απλά ο άλλος αν ένιωθε το ίδιο θα είχε προλάβει τη σκέψη σου , επειδή θα ήταν και δική του και θα σου έλεγε «τι λες; Προχωράμε;».

Οπότε μη βασανίζεσαι άλλο αν άλλη μια σχέση αγάπης κατέληξε σε χωρισμό, απλά δεν ήταν γραφτό της, όσο και αν αυτό ακούγεται μοιρολατρικό. Γιατί το γραμμένο σου, που λέει και η μαμά μου, δε θα στο πάρει κανείς. Θα βρεθεί κάποια στιγμή στο δρόμο σου ακόμα και αν βρίσκεσαι σε αδιέξοδο.