Friendship Reloaded...

Πριν από μερικά χρόνια, ανάμεσα στις χιλιάδες μικροκρίσεις μικροπανικού που προκαλούσε η συνειδητοποίηση ότι μεγαλώνω, είχε έρθει να προστεθεί και μία ακόμα: αυτή του ανύπαρκτου χρόνου για τους φίλους. Λίγο τα διαφορετικά ωράρια (ένας καθηγητής είναι συχνά καταδικασμένος να δουλεύει όταν όλοι κάθονται και να κάθεται όταν όλοι δουλεύουν), λίγο οι έρωτες του καθενός που έρχονται πάντα ασυγχρόνιστοι, λίγο τα διάφορα άγχη της καθημερινότητας, λίγο που στον δικό μου κύκλο όλοι έχουν μια τάση να την κοπανάνε για εξωτερικό, κάποια στιγμή σκορπίσαμε τελείως. Αυτό ήταν κάτι που με βύθισε σε μια βαθιά θλίψη γιατί αν και δεν είμαι ό,τι πιο κοινωνικό κυκλοφορεί σε άνθρωπο, όπως και να το κάνεις οι φίλοι, ειδικά οι “σχολειόθεν”, αποτελούσαν πάντα μια σταθερά. Και όταν κλονίζονται οι σταθερές σου, αναπόφευκτα κλονίζεσαι κι εσύ. Κι όποτε τύχει και κλονιστώ εγώ, συμβαίνει πάντα ένα πράγμα: shut down.

Όταν κάποια στιγμή βαρέθηκα την κλεισούρα και είπα να κάνω ένα restart, ήταν λες και κάποιος είχε στο μεταξύ ανεβάσει καινούργιο λογισμικό, όχι μόνο σε μένα, αλλά και σε όλους τους άλλους. Μετά από 3-4 χρόνια που περάσαμε παλεύοντας να συντονιστούμε με την καινούργια μας πραγματικότητα στον ενήλικο κόσμο, όπου μας ήταν αδύνατο να κανονίσουμε ένα ρημαδοκαφέ μέσα σ’εναν ορυμαγδό από επαγγελματικές συναντήσεις, υπερωρίες, προαγωγές, γεννητούρια, χαμούς, χωρισμούς, παντρειές, μετακομίσεις, ξαφνικά ως δια μαγείας, αρχίσαμε να καταφέρνουμε να προσπερνάμε με κινήσεις αιλουροειδους ένα κάρο δυσκολίες και να φτάνουμε μέσα σε 30 δευτερόλεπτα to the point (που λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι). Πότε μπορείς; Τότε. Έκλεισε.

Στο καινούργιο επεισόδιο με τον τίτλο Friendship Reloaded, όλα είναι διαφορετικά. Δεν είναι μόνο η φύση των πραγμάτων που επιλέγουμε να μοιραστούμε: ένα φαγητό αντί για σφηνάκια σε κάποιο μπαρ, μια βόλτα με συζήτηση αντί για ατελείωτες ώρες χαζοκουβέντας στο τηλέφωνο, βόλτα στα είδη σπιτιού αντί για βόλτα στα καλλυντικά (έχω βρεθεί με φίλη στο σούπερ μάρκετ ενώ ψωνίζει, με το παιδί να κάθεται στο καρότσι) είναι και όλος ο τρόπος με τον οποίο επικοινωνούμε: πολλές φορές δεν χρειάζεται να μιλήσουμε καν και ο ένας καταλαβαίνει τον άλλο. Περιττό να πω ότι η ανακούφιση μου είναι τεράστια και απολαμβάνω στο μέγιστο αυτές τις λίγες στιγμές με τους φίλους καθώς κατάλαβα πια ότι μεγαλώνοντας η ποιότητα είναι αυτή που έχει μεγαλύτερη σημασία.