Η Αλίκη στην Πόλη των Θαυμάτων

Είμαι καλύτερα, ευχαριστώ που ρωτάς. Πέρασαν ήδη 7 μήνες από τότε που έσβησα τα 30 κεράκια στη μεγάλη σοκολατένια τούρτα και με λίγη βοήθεια από λίγους καλούς φίλους και πολλούς καλούς γνωστούς, κατάφερα να χωνέψω τόσο την τούρτα (θα πρέπει να έφαγα 18 κομμάτια περίπου), όσο και τα 30 κεράκια.

Το blog βοήθησε πάρα πολύ στην εκτόνωση και στην τόνωση του ηθικού και παρά το γεγονός ότι (όπως πολύ “τρυφερά” σημείωσε παλιός φίλος) δεν είναι όλες αγχωμένες τριαντάρες, οι φίλες αλλά και οι φίλοι που βοήθησαν να στηθεί αλλά και να γεμίσει εμπειρίες, το αγάπησαν και αγαπήθηκαν από αυτό και όπως είπαν κάποιοι θα τους μείνει αξέχαστο!

Κρίνοντας από το γεγονός ότι τόσο η δική μου διάθεση για γκρίνια όσων και των φιλενάδων συντακτριών του blog εξασθένισε κατά πολύ (πράμα καλό φυσικά, μια που δείχνει προφανώς ότι δε βρίσκουμε με τι να γκρινιάξουμε), σκέφτομαι ότι πρέπει να αλλάξουμε λίγο πλεύση και να δοκιμάσουμε κάτι νέο. Είναι φυσικά κι αυτό το πρόβλημα μ’εμένα που βαριέμαι τα πάντα εύκολα…

Εγώ δεν θα σου πω άλλες ιστορίες που σηματοδότησαν την ενηλικίωση μου.

Θα σου πω παραμύθια από την Πόλη των Θαυμάτων.

Κι εσύ μπορείς να μου πεις οτιδήποτε θέλεις.

Πάμε;