Το παλάτι της Σεχραζάτ...(part 1)

Αν ερωτεύτηκες τους λόφους της με τα σπιτάκια που καταλήγουν στη θάλασσα του Βοσπόρου, τις γέφυρες και τους γλάρους, τους δρόμους του κέντρου που στενάζουν από τα εκατομμύρια πόδια που πατάνε τις πλάκες τους κάθε δευτερόλεπτο, τις μυρωδιές και τις φωνές της, τα παλάτια και τα χαμόσπιτα που ανακατεύονται με τις βίλλες σε κάθε τετράγωνο, αν μετά από το τελευταίο σου ταξίδι, σκεφτόσουνα από το αεροπλάνο ήδη τη μετακόμιση, είσαι μάλλον έτοιμος από συναισθηματικής τουλάχιστον πλευράς να ανηφορίσεις. Ας υποθέσουμε ότι από ένα μαγικό γύρισμα της τύχης έχεις βρει και δουλειά (αν και θα πούμε σε άλλη ιστορία γι’αυτό) και αποφασίζεις να ψάξεις για το σπιτάκι που θα είναι το ορμητήριο για τη νέα ζωή που απλώνεται μπροστά σου.

Φυσικά κάθε χώρα έχει τις δυσκολίες της και τις ιδιοτροπίες της αλλά εμείς ώς Έλληνες και αγγλόφωνοι (έχω συναίσθηση ότι μπορεί να σε σοκάρω τώρα που η αυθόρμητη σκέψη που περνάει από τον εγκέφαλο σου είναι το σχεδόν κλασσικό πλέον “Αγγλόφωνος εγώ; Ένα lower έχω πάρει κι αυτό με τη δύσμοιρη μάνα να τσιρίζει ότι οι γλώσσες χρειάζονται χωρίς να μπορεί καλά καλά να εξηγήσει το γιατί…”αλλά πίστεψε με, σε σχέση με τους γείτονες ΕΙΣΑΙ αγγλόφωνος), έχουμε μάθει να τα βγάζουμε πέρα οπουδήποτε… Με την προϋπόθεση φυσικά (χα! μα πώς δεν σου πέρασε αυτό απ’το μυαλό ως τώρα) ότι για να σου δωθεί η ευκαιρία να ξεσκονίσεις εκείνες τις απαρχαιωμένες γνώσεις του lower, θα πρέπει να τις κατέχει και ο συνομιλητής σου! Και δε μιλάω από τη σκοπιά της υστέρως αγγλικούς, αλλά σου παραθέτω μια πραγματικότητα η οποία θα σε κάνει να υποφέρεις καθημερινά, εκτός κι αν είχες γιαγιά Σμυρνιά και τα τούρκικα σου φτάνουν λίγο παρακάτω από το yok και το ekmek ή αν σ’εκείνους τους μαραθώνιους τουρκοσειροτηλεθέασης, πορώθηκες τόσο που έφτασες να τα μάθεις με υπνοπαιδία και να παρακολουθείς χωρίς υπότιτλους τα πάθη – λάθη της Σεχραζάτ-Μπαχάρ-Εισάν και του Ονούρ-Μεχμέτ-Αλί-Εζέλ. Τότε τα δικά σου πάθη-λάθη θα είναι εγγυημένα λιγότερα, γιατί σαν άνθρωποι είναι ευγενικοί (ως επί το πλείστον πάντα) και προσπαθούν να σε καταλάβουν, η αλήθεια να λέγεται.

Αν τώρα μπεις στο αεροπλάνο με την πεποίθηση ότι η γλώσσα του σώματος είναι η μόνη αληθινή παγκόσμια γλώσσα, καλά να περάσεις! Το πάρτυ ξεκινάει όταν θα ανακαλύψεις σταδιακά τα ακόλουθα (εκτός κι αν είσαι καλό παιδί και διαβάζεις το blog οπότε θα γλιτώσεις από πολλά βάσανα):

1. Όλες οι (λίγες) αγγελίες που αφορούν σπίτια και είναι στ’αγγλικά, αναφέρονται μόνο σε short term contracts, ή σε σπίτια με παροχές (και τιμές ξενοδοχείου δηλ. ανά βράδυ). Άμα τον φυσάς τον para πας κατευθείαν σ’ένα τέτοιο και γλιτώνεις πολλή ταλαιπωρία (αλλά εδώ που τα λέμε άμα τον φυσάς τι ακριβώς κάνεις στην ξενιτιά;). Για να συνεννοηθούμε όταν λέμε σπίτι με παροχές ξενοδοχείου σημαίνει ότι υπολογίζεις 30-50 ευρώ επί 30 μέρες, κοινώς κάτι τέτοιο κοστίζει ανάμεσα σε 900-1500 ευρώ το μήνα, είναι όμως συνήθως σε κεντρικό σημείο, έχει καθαρίστρια 3 φορές την εβδομάδα και φύλακα στην είσοδο που άμα είσαι γυναίκα μόνη στην Πόλη, όσο να πεις δεν είναι κι άσχημο. Αλλά για να πληρώνεις τέτοιο ποσό, θα πρέπει η μαγική δουλειά που βρήκες να σου εξασφαλίζει τα διπλά και βάλε.

2. Μπορείς να δοκιμάσεις τον παλιό πατροπαράδοτο τρόπο: Βόλτα στη γειτονιά που έχεις εντοπίσει ότι σου αρέσει (καλό είναι να ρωτήσεις και κανέναν άνθρωπο τι παίζει στην εν λόγω γειτονιά, γιατί μπορεί εσύ να λες, άχου τι ωραία δρομάκια και το βράδυ να σε σφάζουνε στο γόνατο εκεί πέρα που λέει ο λόγος), να εντοπίσεις τα kiralik (ενοικιάζεται) και αφού αγοράσεις τούρκικο νούμερο για το κινητό ή τηλεκάρτα να πάρεις τηλέφωνο και να προσπαθήσεις να συνεννοηθείς (μουχαχα). Για να μη σε παιδεύω, το ιδανικό είναι να έχεις μαζί σου φίλο ή γνωστό Τούρκο που ούτως ή άλλως θα χρειαστείς σ’ένα σωρό περιπτώσεις στη συνέχεια (βλ. ρεύμα, νερό, γκάζι, τηλέφωνο, ίντερνετ κλπ κλπ). Οπότε εσύ διαλέγεις και ο φίλος κάνει όλη τη βρώμικη δουλειά.

3. Όπως φαίνεται γιατί δεν είμαι και κανένας ειδήμων, το real estate ανθίζει στην Τουρκία και τα μεσιτικά γραφεία έχουν την τιμητική τους. Και όχι εντελώς άδικα, μια και αν βρεις άτομο να συνεννοηθείς είναι πολύ πιθανό μέσα σε διάστημα 2 εβδομάδων το πολύ, να σου βρει το σπίτι που θέλεις, όπως το θέλεις, εκεί που το θέλεις. Ναι βρε! Τόσο απλά! Μόνο που θα χρειαστεί να πληρώσεις μια τόση δα μικρή προμηθειούλα στο μεσίτη που ανέρχεται περίπου στο ποσό των 2 ενοικίων και κάτι ψιλά (εννοείται χώρια από τα 2 ενοίκια εγγύηση, τι ερώτηση ήταν αυτή;). Και αν, λέμε τώρα αν, στην υπέροχη νεοκλασσική ντουλαπίτσα είναι θαμμένος σκελετός, το πάτωμα τρίζει όταν αναπνέεις, η αποπάνω χορεύει με δεκαπεντάποντα στις 3 το πρωί, δεν είχες προσέξει ότι στην πίσω αυλή έχει τζαμί και ο ξάδερφος του Χριστοδουλόπουλου ψέλνει μέσα στο αυτί σου στις 5 παρά το πρωί, αν για τον οποιοδήποτε λόγο θελήσεις να αλλάξεις σπίτι βρε αδερφέ, εννοείται ότι δεν παίρνεις πίσω την προμήθεια του μεσίτη. Κι εννοείται επίσης ότι αν σου βρει άλλο σπίτι, ξαναπλερώνεις φτου ξανά μανά.

4. Αν τώρα είσαι και πολύ (αλλά μιλάμε για πολύ) μάννγκας και τα καταφέρνεις χρόνια τώρα πάντα και παντού και βρεις το σπίτι μονάχος και καταφέρεις και μιλήσεις και με τον ιδιοκτήτη και θέλεις βρε παιδί μου, να, να αλλάξεις π.χ. τη βρύση που υπάρχει από τότε που υπήρχε σουλτανάτο στην Τουρκία και σκεφτείς εσύ με το φτωχό σου το μυαλό ότι ο ιδιοκτήτης θα αφαιρέσει τα χρήματα της επισκευής από το ενοίκιο, υπάρχει σοβαρή περίπτωση να ακούσεις την ευφάνταστη -αν μη τι άλλο δικαιολογία ότι αν ήθελε την άλλαζε και μόνος του και ζητούσε παραπάνω νοίκι! (Τι λέει; Πλενόμαστε σε λεκανίτσα τελικά;)

Γι’αυτό σου λέω θέλει γερό στομάχι η υπόθεση. Δες κι εδώ αυτό υπέροχο blogaki που περιγράφει λεπτομερώς τα βάσανα του μετανάστη για την αναζήτηση σπιτιού στην Πόλη. Και την επόμενη φορά θα σου πω για το δικό μου το παλάτι. 😀