“-Χώρισα σήμερα. Και…λέω να κάτσω μέσα. – Όπως νομίζεις, αλλά σίγουρα δεν…; -Σίγουρα. Το έχω κάνει τόσες πολλές φορές πλέον που ξέρω ακριβώς τα στάδια που θα περάσω. Σήμερα είναι το στάδιο 1 κλαψίματος της μοίρας. Αύριο θα σε πάρω να πάμε για γκόμενους. Πιστεύω κατά τις 9 να έχω μπει στο στάδιο 2.”
Έκλεισα το τηλέφωνο ειλικρινά στενοχωρημένη. Πάντα με καταρράκωνε αυτή η δήλωση απ’ όποιον κι αν προερχόταν. Ίσως γιατί κατάλαβα σε κάποια δεδομένη στιγμή ότι ο περισσότερος κόσμος δεν αντιλαμβάνεται το χωρισμό όπως τον αντιλαμβανόμουν πάντοτε εγώ, σαν ένα βήμα πιο κοντά στο άλλο σου μισό, αλλά νιώθει ατόφιο δυνατό πόνο απέναντι στη μοναξιά. Από ένα σημείο και μετά μπόρεσα να αποκωδικοποιήσω τα βλέμματα που έλεγαν “μα καλά τι πίνει αυτή;” και σταμάτησα τις μαϊμουδιές και τα επιφωνήματα τύπου “Γουάου, τέλεια, ευτυχώς γιατί δεν προχωρούσε, πάμε για τεκίλες” και άρχισα απλά να ακούω. Έγινα ολόκληρη ένα Αυτί γιατί αυτό πρέπει να γίνεσαι όταν ο άλλος πονάει.
Μετά από μελέτες χρόνων, μια σειρά ερωτημάτων άρχισε να με βασανίζει: Πόσους μ@λ@κες πρέπει να γνωρίσει κανείς για να φτάσει στον άνθρωπο του; Υπάρχει και σύντομος δρόμος, δηλαδή μπορείς να αποφύγεις μερικούς και να φτάσεις στο στόχο από τα πίσω ψαγμένα δρομάκια; Και αν ναι, θέλεις να φτάσεις από το σύντομο δρόμο ή τότε θα νομίζεις ότι δεν έζησες όσο θα ήθελες και θα έχεις πάντοτε αμφιβολίες; Δηλαδή αν βρεις το άλλο σου μισό στα 17 πού θα ξέρεις ότι είναι αυτό άμα δεν έχεις με τι να το συγκρίνεις; Και αν έχεις αμφιβολίες, τότε δεν υπάρχει σοβαρή περίπτωση να αφήσεις κάτι καλό και να πας για το καλύτερο και να πάρεις…απογοήτευση; Από την άλλη, άμα έχεις φτάσει 37 και αυτό το άλλο μισό το έχεις δει μόνο στα σάντουιτς, αξίζει να περιμένεις κι άλλο κι αν ναι για πόσο ακόμα; Χάος.
Έτσι λοιπόν κατέληξα στην άγνωστη μέχρι σήμερα (και πιθανότατα και μέχρι αύριο) Θεωρία του Χάους και της Μ@λ@κί@ς. Σύμφωνα με την οποία, ναι, υπάρχει συγκεκριμένος αριθμός από Μ@λ@κες που θα γνωρίσεις πριν φτάσεις στην αληθινή αγάπη: Είναι ο αριθμός που ισούται με τον αριθμό των ανθρώπων που θα επιτρέψεις ΕΣΥ να σε πληγώσουν + τον αριθμό των ανθρώπων που θα ανεχτείς επειδή δεν θέλεις να μείνεις μόνος/η *επί τις φορές που θα κάνεις τα ίδια ακριβώς λάθη με την ίδια σειρά πιστεύοντας ακράδαντα ότι αυτή τη φορά κάτι θ’αλλάξει. Δυστυχώς όμως, επειδή (προς μεγάλη μου λύπη) όλα στη ζωή είναι βασισμένα στα μαθηματικά (έχεις δει την ταινία Pi;), οι ίδιοι παράγοντες δίνουν τα ίδια αποτελέσματα. Την επόμενη φορά λοιπόν που θα αναρωτηθείς Γιατί Πάλι Σε Μένα Θεέ Μου; σκέψου τι έκανες πραγματικά διαφορετικό αυτή τη φορά. Αν είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου θα δεις πολλά. Και τότε σίγουρα θα έχεις κάνει το βήμα για κάτι καλό.
Θα μου πεις και γιατί να αλλάξω εγώ; Δεν λέει κανείς να αλλάξεις αυτό που είσαι. Μιλάμε να αλλάξεις δράσεις, κινήσεις, επιλογές, προσδοκίες. Μπορείς κάλλιστα να παραμείνεις ο εαυτός σου προφυλάσσοντας τον ή αντίστοιχα εκθέτοντας τον διαφορετικά. Στο κάτω κάτω δεν έχεις να χάσεις απολύτως ΤΙΠΟΤΑ.
Αφιερωμένο με πολλή αγάπη. Ξέρει αυτή.
Το τραγούδι όπως πάντα έχει τεράστια σημασία για το άρθρο.
Εμένα με βοήθησε σε πολύ δύσκολη στιγμή. Ελπίζω να βοηθήσει κι εσένα.
Eυχαριστώ για την αφιέρωση.. Πιο πολύ από όλα όμως να ξέρεις ότι σε ευχαριστώ που είσαι το δικό μου "αυτί"!! Και είμαι πολύ τυχερή που μπορεί ενώ τις επιλογές στους γκόμενους να τις έχω κάνει με λάθος κριτήρια ή πολλές φορές χωρίς κριτήρια, τουλάχιστον στους φίλους έχω τα καλύτερα και αυτός είναι ένας πολύ σοβαρός λόγος που αγαπάω τη ζωή.. μου χάρισε φίλους μοναδικούς και σπάνιους! και το δικό σου post στην Αλίκη (που αναφέρεται σε μένα από ότι καταλαβαίνω) επιβεβαιώνει ακριβώς αυτό.. Αγαπάω τους φίλους μου και εκείνοι με πλημμυρίζουν από αγάπη!! Σε ευχαριστώ!! Κι ευχαριστώ την "τύχη" μου που σε έφερε στο απέναντι γραφείο σε κάποια εταιρεία για να είσαι τελικά πάντα εκεί στο απέναντι γραφείο να μιλάμε, να βλέπουμε ταινίες, να πίνουμα τσάι μήλο, να με μαθαίνεις γαλλικά και τόσα άλλα! και υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι θα ακολουθήσω τη συμβουλή σου.
Σε φιλώ