Λονδίνο
Από Γ.
Πράξη πρώτη: Στο δωμάτιο μου, κατεβάζω το ακουστικό με ένα πελώριο χαμόγελο ευτυχίας.
Πράξη δεύτερη: Μαμά, αποφάσισα να φύγω για Λόνδινο. Με κοίταξε με ένα βλέμα απόγνωσης αλλά την ίδια στιγμή ήξερε ότι δεν θα μου άλλαζε τίποτα τη γνώμη.
Πράξη τρίτη: Στις πολυθρόνες του εστιατορίου ενός ξενοδοχείου που αγαπώ πολύ με την BFF μου Βabalanga. Θα φύγω της είπα, νιώθω πως κάνω το σωστό για μένα. Μα θα τα αφήσεις όλα πίσω με ρωτάει, γνωρίζοντας πως η ερώτηση συμπεριλάμβανε και τον εαυτό της; Ναι της είπα, αυτό μου λέει η καρδιά μου να κάνω.
Πράξη τέταρτη: Στο μπαλκόνι ενός άδειου σπιτιού, γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι, ένα παρεάκι τριών ατόμων προσπαθούσε να βρεί τρόπο να πει αντίο αλλά τα λόγια δεν εβγαιναν, παρά μόνο χαζά αστεία. Βρε, θα έρχομαι να σας βλέπω συχνά, θα έρχεστε και σεις, μην στεναχωριέστε. Τί είναι Λονδίνο- Αθήνα? Δεν με πιστέυανε αλλά εγώ το εννοούσα.
Η μέρα έφτασε…στην Αθήνα η θερμοκρασία έιχε φτάσει τους 45… έβαλα και εγώ τρομάρα μου σαγιονάρα, κάπρι παντελονάκι και ενα Τ-shirt. Που να ξερα ότι είχα ντυθεί σαν να πήγαινα ξυπόλητη στα αγκάθια! Η πόρτα του αεροδρομίου άνοιξε…ο διακόπτης στο μυαλό μου γύρισε αυτόματα σε νέο mode…σε αυτό του don’t look back. Το μέλλον και το άγνωστο ήταν μπροστά….παθιάστηκα με αυτό. Εξάλλου είχα κάνει μια συμφωνία με τον εαυτό μου…στο να μην υπάρξει χώρος για συναισθηματισμούς και έτσι έγινα ρομποτ…το mode αυτο θα ‘ταν προσωρινό βέβαια, μέχρι να τακτοποιηθω…βλέπεις ήταν η δική μου επανάσταση και έφυγα με συγκεκριμένο προϋπολογισμό; αν δεν τα καράφερνα ίσως να έπρεπε να γυρίσω πίσω. Όχι, αυτό δεν ήταν επιλογή. Η πόρτα του αεροπλάνου έκλεισε.
Το αεροπλάνο κάνει βόλτες πανω απο το Λονδίνο, η καρδιά μου πλημμυρίζει από χαρά. Παίρνω βαλίτσα, και καθως περνάω απο τον διάδρομο, ενας τύπος πηγαίνοντας να καπνισει, ανοίγει μια εξωτερική πόρτα…ο παγωμενος αερας με τυλίγει…Λονδινο βαθμοί 10….μια ανατριχίλα με διαπερνάει. Ντύνομαι, χαμογελώ και συνεχίζω.
Το σπίτι με περιμένει…αν και είμαι κάπως προετοιμασμένη ψυχολογικά απο προηγουμενα ταξίδια μου στο Λονδινο, νιώθω τους τοίχους να με κυκλώνουν…πολύ μικρό σκέφτομαι, αλλά δεν πειράζει (ναι, ναι δεν πειράζει, σημασία στο Λονδινο έχει το σπίτι να είναι καθαρό και χωρις ποντικάκια τα οποία μπορούν να σε επισκεφτούν σε όοοποιο όροφο και αν είσαι)…θα γίνει λειτουργικό σκέφτομαι…η τοποθεσία του, στο κέντρο, οπότε έπρεπε να το περιμένω.
Αγάπησα το Λονδίνο απο την πρώτη στιγμή που το είδα, απο τότε που επισκέφτηκα μια τρελή επιστημονα φίλη μου. Υπάρχει μια μαγεία στο ποτάμι όταν έχεις θέα το Βig Ben το βράδυ φωτισμένο, ένα μυστήριο στα σοκάκια του και στις στοές του, μια ζωντάνια, μια έλλειψη κομπλεξισμου όπου κανεις δεν κρίνει κανένα, μια ελευθερία, και στον τομέα της εργασίας ….αξιοκρατία! Και τα πάρκα του…αχ αυτά τα πάρκα του τα καταπράσινα με τις λίμνες, τους κύκνους και τα πανέμορφα λουλούδια. Οι άνθρωποι ειναι οργανωτικοί, στην ώρα τους (μέχρι και τα λεωφορεία!) , σε υπολογίζουν και δεν σου δίνουν φτηνές δικαιολογίες. Για αυτό και το σύστημα λειτουργεί. Εδώ η ζωή κυλάει με λιγότερο άγχος και με περισσότερη αξιοπρέπεια…. Θα μπορούσε και η Ελλάδα μας να ήταν έτσι, αλλά από οτι φαίνεται η ίδια δεν το θέλει και μας διώχνει μακρυά της…..
H εύρεση εργασιας…οχι, αυτό δεν ήταν κάτι εύκολο…για αρχή είχα κολλήσει στον υπολογιστή ψάχνωντας τα σωστα site για να στείλω cv. Εστελνα ασταμάτητα, έπαιρνα τηλέφωνα, έτρεχα στα agencies; Βλέπεις ο ανταγωνισμός εδώ είναι σε παγκόσμιο επίπεδο…κάπου εκει βρέθηκε κάποιος κατα τη διάρκεια ενός interview ο οποίος μου είπε…θα είμαι ειλικρινης μαζί σου, αλλα δεν έχεις δουλεψει Αγγλία και δεν θα βρεις δουλειά εύκολα. Ηelloooooo???….ηθελα να του πω αλλα είχα καταπιεί τη γλώσσα μου απο την ειλικρίνια του. Μα αν δεν βρεθεί κάποιος να με πάρει, πως θα αποκτήσω προϋπηρεσια??? Δεν το βαλα κάτω και συνέχισα ασταμάτητα…ώσπου ήρθε και η σειρά μου…
Εχουν περάσει κάποια χρόνια απο τότε και δεν έπαψα να αγαπάω ούτε στιγμή αυτην την πόλη και αν γύριζα το χρόνο πίσω πάλι το ίδιο θα έκανα. Και εδώ δεν είναι και όλα εύκολα, όχι. Δεν έχουμε τα μεγάλα σπίτια μας, τους φίλους μας, την οικογένεια μας, το φραπέ μας, τη θάλασσά μας, το καλοκαίρι μας ειναι 1 βδομάδα το χρόνο, αλλά όλα στη ζωή ισοσταθμίζονται. Αυτό που λέω όμως είναι ότι όταν κάποιος θέλει κάτι πραγματικά μπορεί να το καταφέρει; Δύναμη, κουράγιο, ελπίδα και αισιοδοξία χρειάζεται. Και αυτούς που αγαπάμε, τους έχουμε πάντα στην καρδιά μας.
Σου εύχομαι απο ψυχής αυτά που σου δίνει το "εξω" να ισοσταθμίζουν αυτά που χάνεις εδώ… Μακάρι, απο ψυχής…
Ευχαριστώ πολύ για όσα έγραψες σε αυτό και σε άλλο ποστ!