Το Σχολείο... (Αντί Προλόγου)

Στην ενήλικη ζωή σου, συνήθως δεν προλαβαίνεις και πολύ να θυμηθείς το σχολείο. Ειδικά κάπου εκεί μετά τα 30, όταν γραβατώνεσαι και μπαίνεις σε μια εντατική προσπάθεια να φτιάξεις τη ζωή σου, να βρεις μια δουλειά της προκοπής, να κάνεις οικογένεια, να ξεπληρώσεις τα δάνεια, το σχολείο το θυμάσαι μόνο όταν κανένας νοσταλιγικός -ενίοτε γραφικός φιλαράκος κάνει κάποια απέλπιδα προσπάθεια για reunion μέσω facebook. Πιθανότα να πάθαινα ακριβώς το ίδιο αν δεν συνέβαιναν 2 πράγματα: α) Αν το πατρικό μου δεν ήταν ακριβώς απέναντι από το Γυμνάσιο και το Λύκειο που φοίτησα και β) Αν δεν αποφάσιζα μια ωραία πρωϊα στα 26 μου να γίνω καθηγήτρια. Εξαιτίας και των 2 αυτών παραγόντων δεν υπάρχει μέρα που να μη θυμηθώ έστω και για μερικά δευτερόλεπτα πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε που τελείωσε το σχολείο. (Να βοηθήσω; Περίπου δεκατρία).

Όταν περνάς τόσο συχνά μπροστά από το σχολείο, θέλοντας και μη, βλέπεις τους ανθρώπους που υπήρξαν κάποτε υπεύθυνοι για τη μόρφωση και τη διαμόρφωση σου, να μεγαλώνουν, να γίνονται συμπαθητικοί γέροντες που συνεχίζουν ακλόνητοι το ίδιο αδιάκοπο δρομολόγιο τόσα και τόσα χρόνια, όταν εσύ σε αυτό το διάστημα έχεις κάνει εκατοντάδες χιλιάδες πράγματα. Βλέπεις άλλα παιδιά να κάθονται στους πάγκους που καθόσουνα, στο καπνιστήριο που κρυβόσουνα, να τρέχουν στο γηπεδάκι που έτρεχες. Κορίτσια που ψιθυρίζουν μυστικά και ζωγραφίζουν τα χέρια τους, ζευγάρια που κρύβονται πίσω από τα δέντρα της αυλής σα να μην έχει σημασία ποιος θα τους δει περνώντας έξω από το σχολείο, τσάντες που προσγειώνονται από τα κάγκελα για να προαναγγείλουν μια κοπάνα, μπουγέλα στις βρύσες το καλοκαίρι. Αν βρεθείς εκεί κανένα πρωί, ακούς μέχρι και τις προσευχές από τα μικρόφωνα και τα κουδούνια για το διάλειμμα. Και πολύ απλά συνειδητοποιείς ότι παρόλο που μέσα σου μπορεί να νιώθεις ακόμα έφηβος, στην ουσία απέχεις έτη φωτός από αυτό που ζουν τώρα αυτά τα πιτσιρίκια.

Από την άλλη, όταν επιλέγεις να διδάξεις, αργά ή γρήγορα υποχρεώνεσαι να υποκριθείς. Να υποκριθείς ότι γίνεσαι έξω φρενών με πράγματα που έχεις κάνει κατ’εξακολούθηση (συχνά και πολύ χειρότερα) και τα έχεις φχαριστηθεί κιόλας μέχρι εκεί που δεν πάει. Υποχρεώνεσαι να πεις ψέματα, να το παίξεις σοβαρός, όταν το μόνο που θέλεις είναι να γίνεις κομμάτι αυτής της ενέργειας, αυτού του παλμού που χτυπάει απέναντι σου. Είναι πολύ θλιβερό μερικές φορές να έρχεσαι στη δυσάρεστη θέση να τιμωρήσεις αυτό που εύχεσαι τόσο διακαώς να μπορούσες να κάνεις. Γιατί παρόλο που όταν είμαστε στο σχολείο το βλέπουμε σαν φυλακή, η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα για τις φυλακές που μας περιμένουν στη συνέχεια.

Οπότε τι λες; Πάμε για ένα ταξίδι στα χρόνια της αθωότητας;