Παιδί-ο μαχών!

Εδώ και καιρό χτυπάει το βιολογικό μου ρολόι. Έβαλα αναστολή, χαμήλωσα το κουδούνισμα, το έκλεισα στο ντουλάπι, το πατίκωσα με το μαξιλάρι, το πέταξα στον τοίχο, το έριξα από το μπαλκόνι και είδα ότι πέρασε ένα βαρέο όχημα από πάνω του, αλλά αυτό τίποτα…τικ, τακ, τικ, τακ…σαν το μετρονόμο στο πιάνο μόνο που δεν μετρά  το ρυθμό αλλά τα νεύρα μου! Και σκέφτομαι να το αγνοήσω και να συμβιβαστώ με την  ιδέα θα πρέπει να περιμένω το πλήρωμα του χρόνου! Αλλά και το πλήρωμα ολόκληρου στρατού να έρθει, δεν βλέπω να αποκτώ απόγονο!

Ναι, αλλά τι θα γίνει που εγώ βλέπω μωράκια φίλων, μωράκια βόλτα στο δρόμο, μωράκια στην τηλεόραση, και θέλω να τα μυρίσω, να τα νανουρίσω, να τα γαργαλήσω…να τα αποκτήσω? Και κάπου εδώ έρχομαι αντιμέτωπη με τον υποψήφιο σπερμοδότη! Και δε λέω πατέρα γιατί είναι μεγάλη κουβέντα και δύσκολη…πολλοί μπορεί να κάνουν παιδιά, αλλά λίγοι  καταφέρνουν να γίνουν πατέρες. Ο σπερμοδότης λοιπόν προτιμά να το κάνει κονσέρβα και να το εξάγει – μιας και μας λείπουν τα εξαγώγιμα προϊόντα – σε Ασιατικές χώρες που τρώνε μέχρι και τα απαυτά των πιο discovery channelζώων, παρά να το βγάλει στην παραγωγή τουτέστιν στην αναπαραγωγή. Και έχει μια ολόκληρη συλλογή από επιχειρήματα που τα εκθέτει σε καιρούς που το ρολόι μου τον ξεκουφαίνει! Πρώτο και καλύτερο, η κρίση! Όχι αυτή του Μακρόπουλου, αλλά αυτή η παγκόσμια οικονομική που απειλεί να μας κάνει χώρα γερόντων, αφού πλέον ο μέσος όρος είναι το μισό παιδί ανά οικογένεια! Είναι και που αυτός ένα Tag Heuer ρολόι έχει όλο κι όλο και δείχνει μόνο την ώρα και τη μέρα πλανητικά, όχι πατρικά! Έπειτα, είναι και η ανεξαρτησία του, που αυτό το πλασματάκι θα την διεκδικεί σαν άλλος Τσετσένος αυτονομιστής! Είναι και η ανασφάλεια στη δουλειά, και αυτή η προοπτική καριέρας  και αυτή η θέση στο Κατάρ, και τα λεφτά που δεν φθάνουν, και τα χρόνια που δεν τον πήραν – είναι μόνο στα πρώτα άντα, και τα μωρά που είναι στο λεξιλόγιο του ως κάτι άλλο, και το αμάξι που έλεγε να πάρει, και, και, και…

Και σε αυτό το σημείο, για να σοβαρολογήσω δεν γίνεται ένα παιδί που είναι ότι πιο ολοκληρωμένο και όμορφο μπορείς να κάνεις σε αυτή τη ζωή να έχει γίνει πεδίο μαχών μεταξύ ανδρών και γυναικών. Και αναμφίβολα υπάρχουν και γυναίκες με αντι-αναπαραγωγικά επιχειρήματα, απλά  ισορροπούν λόγω φύσης και ενστίκτου. Σίγουρα, τα πράγματα είναι δύσκολα, αλλά ποτέ πια ίσως δε θα ναι εύκολα, άλλωστε οι γονείς μας μάς μεγάλωσαν με πολύ λιγότερα και δεν πάθαμε τίποτα, γιατί πλεόναζε η αγάπη, και ναι η αγάπη δεν γεμίζει στομάχια, δεν αγοράζει πάνες, αλλά είναι πιο απαραίτητη προϋπόθεση από όλα τα άλλα.  Και θα πρέπει να βλέπουμε το παιδί σαν πολύτιμο θησαυρό και όχι σαν βαρίδι στο λαιμό, και να του επιτρέψουμε να έρθει στη ζωή μας έστω και αν δεν έχουμε εξασφαλίσει τα δίδακτρα του πανεπιστημίου, και ακόμα και αν νιώθουμε λιγάκι ανέτοιμοι, γιατί ποτέ δε θα είμαστε πανέτοιμοι,  και στο τέλος τέλος…ένα λιγότερο παιδί είναι μια λιγότερη ελπίδα για όλους μας!