Παρίσι, 26 Ιουνίου 2006
ΕΙΜΑΙ. Το πιο απλό. Το πιο πρώτο. Το πιο διεθνές. Το πιο μόνο. Ρήμα.
Αν τελικά έγραφες εκείνη την ιστορία τι θα γινόταν; Αν τελικά ξεπερνούσες το φόβο της πένας που κούμπωνε στο δαχτυλό σου από μικρό παιδί, που ταίριαζε όπως το σπαθί στη θήκη. Τελειώνει ο χρόνος, το μολύβι, το μελάνι.
Ξεκίνα.
Παρίσι, 17 Φλεβάρη 1903
Ένας μονάχα δρόμος υπάρχει: Βυθιστείτε μέσα στον εαυτό σας, αναζητείστε την αιτία που σας αναγκάζει να γράφετε, δοκιμάστε αν οι ρίζες της φυτρώνουν απ’ τις πιο βαθιές γωνιές της καρδιάς σας. Εξομολογηθείτε στον εαυτό σας: Θα πεθαίνατε τάχα αν σας απαγόρευαν να γράφετε; Τούτο, πρώτ’ απ’ όλα: αναρωτηθείτε, την πιο σιγηλή ώρα της νύχτας σας: «Πρέπει να γράφω;» Σκαλίστε βαθιά μέσα σας, να βρείτε την απόκριση. Κι αν η απόκριση τούτη αντηχήσει καταφατικά, αν απέναντι στο βαθυσήμαντο τούτο ερώτημα μπορείτε να υψώσετε ένα στέριο κι απλό: «Πρέπει», τότε πλάσετε τη ζωή σας σύμφωνα μ’ αυτή την ανάγκη. Η ζωή σας, ακόμα και στην πιο αδιάφορη, την πιο άδεια ώρα της, πρέπει να γίνει σημάδι και μάρτυρας αυτής της ορμής. Ζυγώστε, τότε, τη φύση. Πασχίστε, τότε, να πείτε, σαν νάσαστε ο πρώτος άνθρωπος πάνω στη γη, τι βλέπετε, τί ζείτε, τί αγαπάτε, τί χάνετε.