Προσγειώνεσαι με φόρα μετά από το κουραστικό συμπαντικό σου ταξίδι σ’ένα κορμάκι που φυτρώνει σα λουλούδι από μητρικό σώμα σ’ένα μαιευτήριο. Για καιρό δεν ξέρεις τι είσαι και δε σε κόφτει και καθόλου. Τα πάντα είναι Ευτυχία και τα πάντα είναι Δυστυχία. Άσπρο ή μαύρο. Φαϊ- Ευτυχία. Πείνα-Δυστυχία. Τσίσα/Κακά-Ευτυχία. Λερωμένη Πάνα-Δυστυχία. Γελάς, Κλαις, Κοιμάσαι. Ανοίγεις τα μάτια σου, βλέπεις χρώματα, αναγνωρίζεις μυρωδιές, αναγνωρίζεις ήχους. Κάθεσαι, μπουσουλάς, σηκώνεσαι, περπατάς. Και όταν κάτι σ’ενοχλέι εκεί χαμηλά στην κοιλίτσα, απλά το αφήνεις να τρέξει ζεστό μέσα στην πάνα σου. Μέχρι που μια μέρα, εκεί γύρω στα 4 θα καταλάβεις την πικρή αλήθεια. Το να είσαι κοριτσάκι μπορει να έχει περισσότερη πλάκα σε πολλά θέματα, αλλά στο θέμα της τουαλέτας δεν υπάρχει απολύτως τίποτα το διασκεδαστικό.
Όταν είσαι μικρούλα και ταξιδεύεις με την οικογενειά σου μακρινά ταξίδια, ο αδερφός σου ο Γιαννάκης, θα μπορεί με περισσή άνεση να κατέβει από το αυτοκίνητο, να σταθεί πίσω από το δέντρο/θάμνο/φυλλωσιά και να ξαλαφρώσει. Αλλά κι αν δεν υπάρχει απολύτως τίποτε απ’ όλα αυτά, μπορεί κάλλιστα να ποτίσει τα θυμάρια του γκρεμού. Για σένα όμως δεν είναι και τόσο εύκολα τα πράγματα. Σε όποιο θάμνο και να πας, πάντα θα φοβάσαι μην έρθει κανένα ζωύφιο/ζωάκι του δάσους/ανώμαλος μπεκατσοκυνηγός να επιτεθεί στο τροφαντό σου πωπουδάκι έτσι που είσαι εκτεθειμένη απ’ όλες τις μπάντες. Και βέβαια το κόλπο με τις ανοιχτές πόρτες του αυτοκινήτου ήταν ανέκαθεν υπέρτατη μούφα μια που στην ουσία σου κρύβουν μόνο το πρόσωπο (όχι τελείως άχρηστο βέβαια αν τυχόν συλληφθείς για ρύπανση δημόσιας περιουσίας) αλλά κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας αφού δεν έχουμε άλλη επιλογή. Άσε που τις περισσότερες φορές η ισορροπία κάπου θα χαλάσει, πιτσιλίζοντας μας παπούτσια και πόδια με αρωματισμένα σταγονίδια λάσπης.
Στην εφηβεία η τουαλέτα για τα κορίτσια αποκτά τεράστια κοινωνική σημασία. Το ‘πάμε τουαλέτα;’ μπορεί να σημαίνει ‘θέλω να σου πω’, ‘θέλω να σου δείξω’, ‘θέλω να μείνουμε μόνες μας’, ‘θέλω ν’απομονωθώ’. Γιατί εννοείται ότι για πολλά χρόνια, τα κορίτσια πηγαίνουν τουαλέτα δυο δυο σαν τους Χιώτες. Και καλά κάνουν.
Θυμάμαι ότι στο Λύκειο, οι τελευταίες δύο τουαλέτες, ήταν Ναοί. Υπήρχε άγραφος νόμος που απαγόρευε την οποιαδήποτε διουρητική δραστηριότητα σ’αυτές τις δύο καμπίνες με απειλή δημόσιας διαπόμπευσης. Τα καλαθάκια των χαρτιών, πεντακάθαρα και απείραχτα, χρησίμευαν για καθίσματα. Οι τοίχοι για καμβάς συναισθημάτων και ιδεών. Ζωγραφιές και τραγούδια παντού. Ονόματα και λέξεις, αγωνία να κρατηθεί η στιγμή για πάντα, φόβος για το μετά, κλάματα και σιωπές και γέλια ατελείωτα και δανεικά τσιγάρα. Μαγικές στιγμές.
Όταν μεγαλώνεις όμως, δεν υπάρχει καμία μαγεία στην υπόθεση.
Ακολουθούν σκόρπιες σκέψεις και τουαλετοφιλοσοφίες.
Η ουρά δεν είναι φαινόμενο που θα αντιμετωπίζεις μόνο σε τράπεζες και δημόσιες υπηρεσίες αλλά και στις γυναικείες τουαλέτες. Κάποτε χρονομέτρησα τις προηγούμενες επισκέπτριες της μιας και μοναδικής τουαλέτας καφετέριας των Βορείων Προαστίων. Η τελευταία χρειάστηκε 18 ολόκληρα λεπτά και τελικά δεν τράβηξε ούτε καζανάκι για να μπορώ να πω με βεβαιότητα τι έκανε τόση ώρα.
Ο τρόμος να μην ακουμπήσεις απολύτως πουθενά και φυτρώσουν πράσινα ραδιενεργά μανιτάρια πάνω σου σε μέρη ιερά, σε αναγκάζει να πάρεις πόζες τέτοιες που θα έπαιρνες κάλλιστα αν ήσουν σκιέρ που κατεβαίνει την πλαγιά των Άλπεων με χάρη και σβελτάδα. Μερικές φορές η κατάσταση (και η βρώμα) είναι τόσο δραματική που ούτε η στάση σκιέρ βοηθάει. Μπαίνεις, βλέπεις, πλένεις χέρια και αποχωρείς με πόνο καρδιάς (και κύστης).
Προσπάθησε να κλειδώνεις πάντα την πόρτα. Κι αν δεν κλειδώνει να την κρατάς. Ειδάλλως μπορεί μια μέρα να σου τύχει αυτό που μου έτυχε εμένα και να ανοίξει την πόρτα με φόρα καμιά Κινέζα χωρίς να χτυπήσει και να φας την πόρτα στο δόξα πατρί με 10 χλμ/ώρα και να ξεραθείς ανάσκελα πάνω στη σιχαμερή τουαλέτα που έκανες τόσο κόπο να μην ακουμπήσεις επί πόση ώρα ενώ αυτή θα φύγει χωρίς καν να ζητήσει συγγνώμη.
Ποτέ δεν θα καταλάβω τη λογική των τουαλετών-παραβάν-κάμπριο από πάνω. Μπαίνεις εσύ, μπαίνει η διπλανή και περιμένετε να δείτε ποια θα ξεκινήσει πρώτη, ποια θα καταφέρει να κάνει τη λιγότερη φασαρία και ποια θα τραβήξει πρώτη καζανάκι. Τώρα που το ξανασκέφτομαι μπορεί και να χρησιμεύει στο να σου πασάρει είδη πρώτης ανάγκης από πάνω…Όπως και να έχει, τρώω πάντα τρελή απογοήτευση όταν αντικρίζω αυτού του είδους την τουαλετική κατασκυή.
Όταν πρωτοήρθαμε στην Τουρκία, μου πήρε λίγο μέχρι να στροφάρω και να καταλάβω τι είναι το τσουτσουνάκι που βρίσκεται μέσα σε όλες τις τουαλέτες, δημόσιες και μη. Όσο κι αν δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να το πιστέψω, πρόκειται για ενσωματωμένο μπιντέ, (ναι, ναι, αυτό που έχουν ακόμα τα σπίτια που χτίστηκαν πριν τη δεκαετία του 90 και που οι μισοί μαθητές μου στο σχολείο δεν ήξεραν τι είναι κι έφαγα πέντε λεπτά να τους το εξηγήσω). Οι άνθρωποι σου λέει εδώ, το έχουνε αυτό για να πλένουνε τα πόδια τους (έλεος!) και άλλα σημεία όταν χρειάζεται (διπλό έλεος!!), αλλά και πάλι ποια είμαι εγώ για να κριτικάρω τις πολιτισμικές ιδιαιτερότητες του καθενός. Εγώ πάντος στο σπίτι το ξήλωσα, αφού φόρεσα 5 ζευγάρια γάντια σε κάθε χέρι.
Τέλος θα ήθελα να απευθύνω δημόσια έκκληση στο Ελληνικό κράτος να εισάγει και να βγάλει στην ευρεία κυκλοφορία το ακόλουθο προϊόν πάραυτα για να σταματήσει επιτέλους αυτή η κατάφορη αδικία! Φτάνει πια!